Twój zagraniczny kontrahent nie wywiązał się ze swoich zobowiązań? Należne Ci pieniądze możesz odzyskać, korzystając procedury, jaką jest europejski nakaz zapłaty. Zobacz, w których krajach ma moc prawną, jak działa ten nakaz.
Europejski nakaz zapłaty – definicja
Możliwość bezpośredniego ściągnięcia wierzytelność od zagranicznego dłużnika – to właśnie umożliwia europejski nakaz zapłaty (ENZ). Zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1896/2006 wierzyciel ma prawo do dochodzenia spłaty długu od dłużników, którzy mieszkają lub mają swoją siedzibę w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej. W tej współpracy nie uczestniczy jedynie Dania.
Europejski nakaz zapłaty jest oparty na uproszczonej procedurze – wystarczy wypełnić gotowy formularz, który znajduje się na stronie Europejskiego Atlasu Sądowniczego w Sprawach Cywilnych w zakładce „interaktywne formularze”. Na tej stronie znajduje się także informacja o metodach komunikacji we wszystkich krajach, gdzie można złożyć dokument.
Pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty można wysłać drogą elektroniczną – wierzyciel nie musi nawet wychodzić z domu, by rozpocząć działanie w sprawie długu. Europejski nakaz zapłaty sąd wydaje, analizując pozew. Jeżeli w przedstawionych dokumentach nie ma błędów, a dłużnik nie wniesie sprzeciwu, to nakaz zostaje wydany w ciągu 30 dni, licząc od dnia złożenia pozwu. Opłata za złożenie pozwu w Polsce to 5% wartości przedmiotu sporu.
Co zawiera pozew i gdzie go złożyć?
Zgodnie z art. 7 pkt 2 i 3 rozporządzenia nr 1896/2006 w pozwie muszą się znaleźć:
- dane stron – dane osobowe, adresowe,
- informacje o wysokości roszczenia wraz z karami umownymi, odsetkami i innymi kosztami,
- wysokość stawki odsetek – jeśli wierzyciel o nie dochodzi,
- uzasadnienie roszczenia – opis okoliczności, które są podstawą do roszczenia,
- opis dowodów,
- uzasadnienie transgranicznego charakteru sprawy.
Pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty należy złożyć w państwie, w którym pozwany mieszka lub ma siedzibę. Wyjątkiem jest sytuacja, w której przedsiębiorca wykonuje usługi albo dostarcza towary na terenie innego państwa na rzecz kontrahenta zagranicznego. W tej sytuacji dłużnik musi zostać pozwany przed sądem w kraju, gdzie wykonywał te czynności. Tego rodzaju komplikacji można uniknąć, zamieszczając w umowie zapis określający jurysdykcję sądu, gdy dojdzie do sporu (gdzie mają być rozsądzane ewentualne spory).
Europejski nakaz zapłaty – sprzeciw
Dłużnik ma prawo w ciągu 30 dni od doręczenia europejskiego nakazu zapłaty, wnieść sprzeciw, w którym nie musi szczegółowo uzasadniać sprzeciwu, wystarczy, że ogólnie zakwestionuje roszczenie. Jeśli dłużnik wniesie sprzeciw, to europejski nakaz zapłaty traci moc. Sprawa o roszczenie zostaje przekazana do trybu postępowania cywilnego na zasadach, obowiązujących w danym państwie. By nie doszło do skierowania sprawy na drogę cywilną, pozywający może się zabezpieczyć, składając wraz z pozwem oświadczenie, w którym nie zgadza się na skierowanie sprawy do zwykłego postępowania, gdy wpłynie sprzeciw.
Jeżeli dłużnik nie złoży sprzeciwu, to sąd zasądza wykonalność ENZ i wysyła powodowi wykonalny nakaz. Wierzyciel, mając ten dokument, składa wniosek o wszczęcie egzekucji do właściwego organu w państwie. Zgodnie z art. 21 ust. 2 rozporządzenia, do wniosku należy dołączyć odpis europejskiego nakazu zapłaty wraz z tłumaczeniem na język urzędowy państwa wykonania.
