Uznanie długu przez dłużnika ma dla wierzyciela niebagatelne znaczenie, gdyż jest niczym innym jak przyznaniem się dłużnika do tego, że posiada zaległe zobowiązanie wobec swojego wierzyciela.
Uznanie długu - rodzaje
Rodzaje uznania długu:
Uznanie właściwe - jest umową jednostronnie zobowiązującą, zawartą pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem, w której dłużnik potwierdza istnienie swojego zobowiązania. Możliwość taka wynika ze swobody zawierania i kształtowania umów w prawie cywilnym. Jako przykład uznania właściwego można wskazać: ugodę, uznanie powództwa czy odnowienie.
Uznanie niewłaściwe - w najprostszy sposób ujmując, sytuacja, w której wierzyciel dowodzi prawdziwości istnienia roszczenia po stronie dłużnika na podstawie innych dokumentów czy też okoliczności przemawiających za istnieniem długu. Dla przykładu można przytoczyć sytuację, w której wierzyciel przedstawi prośbę dłużnika o rozłożenie zobowiązania na raty. Z punktu widzenia procesowego uznanie niewłaściwe jest o tyle instytucją słabszą od uznania właściwego, iż sąd, rozpoznając sprawę, może nie przyjąć tego typu okoliczności jako podstawy do dokonania spłaty przez dłużnika. W przypadku gdy dłużnik nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych może także skutecznie dokonać niewłaściwego uznania długu, jednakże musi działać z dostatecznym rozeznaniem. Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna, do uznania niewłaściwego długu wystarczy oświadczenie jednego członka zarządu.
Uznanie długu przez dłużnika nie wyrażone wprost
Mimo, że dłużnik nie wyraził wprost, że uznaje dług niektóre jego czynności mogą mieć taki skutek. Do form wyrażających uznanie długu należą:
- złożenie prośby o odroczenie terminu płatności, rozłożenie na raty, obniżenie odsetek;
- spłata częściowa długu;
- uiszczenie odsetek.
Uznanie długu - doniosłość prawna
Według Kodeksu cywilnego uznanie długu skutkuje:
- przerwaniem biegu przedawnienia wierzytelności;
- możliwością uzyskanie nakazu zapłaty w sądzie.
