Zakładając własną działalność, wielu przedsiębiorców decyduje się na to, by ulokować ją w swoim mieszkaniu. Kierują się w tym przypadku nie tylko wygodą, ale również możliwością oszczędności, opłaty za najem lokali nie należą bowiem do najmniejszych. Prowadzenie firmy we własnym domu wiąże się z wykorzystywaniem energii, internetu itp. również na cele działalności. Co do zasady podatnik może ująć je w kosztach podatkowych, ponieważ spełniają podstawowe wymogi uznania wydatku za koszt podatkowy, stawiane przez art. 22 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zostały bowiem poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym nie zostały uwzględnione w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (tzw. NKUP).
Działalność w mieszkaniu - oddzielny licznik
W sytuacji gdy podatnik zdecyduje się na zainstalowanie we własnym mieszkaniu, czy też domu dodatkowego licznika mierzącego zużycie energii w pomieszczeniach przeznaczonych pod działalność, sprawa jest prosta. Wówczas faktura w całości stanowi koszt podatkowy - w kwocie netto w przypadku czynny podatników VAT, w kwocie brutto w przypadku podmiotów korzystających ze zwolnienia z VAT.
VAT-owiec dodatkowo może dokonać odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez dostawcę energii. Musi ona zawierać niezbędne dane podmiotu (w tym NIP).
Ważne! Podatnik może dokonać odliczenia VAT z faktury zakupu w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. |
Działalność w mieszkaniu - brak oddzielnego licznika
W praktyce może okazać się, że założenie dodatkowego licznika pomiaru energii elektrycznej jest niemożliwe. Jak wówczas postąpić? Otóż jak wynika ze stanowisk organów podatkowych należy wówczas zastosować metodę szacunkową. Przez wzgląd na fakt, iż energia elektryczna z pewnością nie jest w 100% wykorzystywana na cele działalności, podatnik jest zobligowany do odpowiedniego podziału kosztów na prywatne i firmowe.
Pierwszą i najczęściej stosowaną formą podziału jest proporcja, czyli stosunek powierzchni wykorzystywanej na cele firmowe do ogólnej powierzchni mieszkania czy też domu. Zastosowanie tego typu rozwiązania jest możliwe w sytuacji, gdy na działalność zostanie przeznaczone konkretne pomieszczenie o konkretnych parametrach metrażowych. Takie stanowisko potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 7 marca 2012 r. o sygn. ITPB1/415-1175/11/WM stwierdzając: “(...) W przypadku wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednego pomieszczenia w lokalu mieszkalnym, pomiędzy wydatkami związanymi z użytkowaniem tego lokalu (eksploatacją np. czynsz, media) (...) a prowadzoną działalnością istnieje niewątpliwie związek przyczynowo skutkowy (...). Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszty uzyskania przychodu tej działalności.
Zatem przy ustaleniu wydatków na eksploatację jednego pomieszczenia w lokalu mieszkalnym, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w tym pomieszczeniu działalności gospodarczej, należy ustalić jaka kwota z tych wydatków dotyczy części lokalu mieszkalnego przypadającej na działalność gospodarczą.
Jeżeli część lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to w takim zakresie - związane z jego eksploatacją wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej (...) pozarolniczej działalności gospodarczej.”
Ważne! Jeżeli część mieszkania (np. kuchnia) wykorzystywana jest do celów firmowych oraz docelów działalności, wówczas nie jest możliwe zaliczenie do kosztów wydatków poniesionych na zużytą energię elektryczną wyliczonych na podstawie proporcji. (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 czerwca 2012 r., sygn. IBPBI/1/415-379/12/ZK). |
Co ważne, poza proporcją organy podatkowe dopuszczają zastosowanie innych metod wyliczeń, np. na podstawie danych dotyczących normatywnego zużycia prądu przez urządzenia elektryczne wykorzystywane w działalności gospodarczej. Takie podejście potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 4 listopada 2011 r., sygn. ILPB1/415-968/11-3/AG.
