0 0
dni
0 0
godz
0 0
min
0 0
sek

Factoring a forfaiting

Nasz ekspert:
Artykuły autora

Wielkość tekstu:

Czasem firmy, by móc zachować płynność finansową, starają się o szybkie odzyskanie utraconego kapitału. Aby zabezpieczyć się przed utratą płynności finansowej, warto rozważyć takie opcje, jak factoring oraz forfaiting.

Nierzadko zdarza się, że oba te pojęcia są ze sobą mylone. Jednak mimo kilku podobieństw, wliczając w to zbliżone nazewnictwo, operacje te znacznie różnią się od siebie.

Factoring

Factoring to rodzaj transakcji handlowych konkurencyjnych wobec kredytu bankowego. Asekuruje przedsiębiorcę przed nieściągalnością finansową. Dzięki niemu środki finansowe firmy mają charakter obrotowy, zachowana jest ich płynność. W operacji handlowej uczestniczą dwa główne podmioty: factor – wyspecjalizowana firma factoringowa lub banki – wykupujący od factoranta, czyli przedsiębiorstwa, wierzytelności, które przysługują przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży np. usługi, dostawy, towaru. Przedmiotem factoringu mogą być jedynie wierzytelności związane z obrotem gospodarczym. Te, które mają związek ze sprzedażą rzeczy osobistych, z których nabywca korzysta w gospodarstwie domowym, nie podlegają factoringowi.

Inaczej mówiąc, factoring (faktoring), to polega na nabyciu przez Faktora wierzytelności, ich finansowania oraz na zarządzaniu nimi - Faktorant (dostawca) otrzymuje zapłatę bezpośrednio po zrealizowaniu sprzedaży i przesłaniu do Faktora kopii faktur wraz z dokumentami potwierdzających odbiór towaru. Na początku Faktorant otrzymuje zaliczkę (jej wysokość uzależniona jest od warunków umowy faktoringowej i może wynieść 90% kwoty faktury brutto) a pozostałą część - fundusz gwarancyjny w momencie, kiedy odbiorca ureguluje płatność na rachunek bankowy Faktora. W przypadku opóźnień z zapłatą przez odbiorcę Faktorant może liczyć na wsparcie ze strony Faktora, który w jego imieniu upomni się o płatność.

Dana firma zyskuje wówczas środki finansowe przed upływem terminu rozliczenia wierzytelności z dłużnikiem, co zabezpiecza ją przed ewentualnym opóźnieniem spłaty lub uchyleniem się od niej. Przy czym kwota, odpowiadająca wartości zakupionych zobowiązań, pomniejszona jest o przysługujące factorowi wynagrodzenie za nabycie.

Forfaiting

Forfaiting natomiast polega na skupie należności terminowych w transakcjach zagranicznych, które przybierają postać weksli, przy jednoczesnym wykluczeniu prawa regresu wobec odstępującego weksel. Podobnie, jak w przypadku factoringu, w operacji rozliczeniowej uczestniczą dwa kluczowe podmioty: forfaiter – wyspecjalizowana instytucja finansowa o znanym standingu międzynarodowym lub duże banki – nabywający od forfaitysty, czyli eksportera, wierzytelności handlowe, leasingowe bądź wekslowe, przy czym forfaiter pobiera za to wynagrodzenie w postaci odsetek dyskontowych. Te z kolei uzależnione są od wartości zakupionej wierzytelności oraz od oceny ryzyka niewypłacalności dłużnika. Forfaiter bierze na siebie to ryzyko, a forfaitysta nie musi czekać na spłatę wierzytelności przez dłużnika, zachowując tym samym swobodny obrót finansowy w firmie.

Factoring i Forfaiting - podobieństwa i różnice

Zarówno w factoringu, jak i w forfaitingu występuje trzeci podmiot - dłużnik. Jednak nie jest on stroną, a jedynie uczestnikiem stosunku prawnego. Obie operacje rozliczeniowe należą do grupy umów handlowych nienazwanych i zawierane są według ogólnych zasad prawa cywilnego, a do ich podpisania najczęściej dochodzi poprzez negocjacje. Jednak umowa forfaitingowa jest jednorazowa, ponieważ w danym kontrakcie może być zawarta tylko jedna wierzytelność. Jeśli chodzi o factoring, umowa występuje w charakterze zarówno ciągłym, jak i okresowym - np. roczny lub dłuższy i obejmuje zarówno istniejące jak i przyszłe wierzytelności. Kontrakt factoringowy zawierany jest w formie otwartej, półotwartej oraz rzadziej tajnej (przy którym nie powiadamia się dłużnika). Umowa forfaitingowa występuje w postaci tajnej.

W obszarze działania obu operacji rozliczeniowych ujawniają się różnice. Forfaiting ma ograniczone pole manewru, gdyż skupia się właściwie tylko na wymianie międzynarodowej. Natomiast factoring, uwzględniając obrót międzynarodowy, poszerza swój zakres usług także o obrót krajowy. Jednak koszty obsługi forfaitingowej są wyższe, z uwagi na brak regresu oraz na średnio- lub długookresowy termin wymagalności spełnienia świadczenia – od sześciu miesięcy do 10 lat. W przypadku factoringu to maksymalnie 210 dni. Factor factorantowi, na samym początku przed upływem terminu, wypłaca kwotę w wysokości od 70% do 90% wierzytelności. Z kolei forfaiter z góry wypłaca forfaityście 100% wartości wierzytelności pomniejszonej o stopę forfaitingową.

Dlatego tez, przedsiębiorca decydujący się na jedną z wyżej opisanych umów, powinien uprzednio zastanowić się nad charakterem każdej, dokładnie przeanalizować ich reguły i dostosować je do własnych możliwości i potrzeb.

Artykuły
Brak wyników.
Więcej artykułów
Wzory
Brak wyników.
Więcej wzorów