Obecnie w leasing można wziąć prawie wszystko - od wyposażenia biura, przez różnego rodzaju sprzęty, maszyny, samochody osobowe i ciężarowe, na nieruchomościach kończąc. Przedsiębiorca decydujący się na tę formę finansowania działalności powinien zapoznać się z dwoma podstawowymi rodzajami leasingu, jakimi są leasing finansowy oraz leasing operacyjny.
Każdy z nich ma swoje zalety i wady, które zależą m.in. od specyfiki prowadzonej działalności oraz przedmiotu, który ma zostać w ten sposób sfinansowany. Niezależnie od tego, na który rodzaj leasingu przedsiębiorca się zdecyduje, można mówić o jednej wspólnej korzyści - braku konieczności angażowania własnych środków na całą inwestycję przy przystąpieniu do jej realizacji.
Różnice w rozliczaniu
W przypadku leasingu operacyjnego za wpisanie przedmiotu do ewidencji środków trwałych oraz dokonywanie odpisów amortyzacyjnych odpowiedzialna jest firma leasingująca. Przy wersji finansowej obowiązki te leżą po stronie leasingobiorcy.
Do kosztów uzyskania przychodu przedsiębiorca decydujący się na leasing operacyjny ma prawo zaliczyć całą opłatę wstępną, wszystkie raty leasingowe a także opłaty związane z bieżącą eksploatacją pojazdu. Przy leasingu finansowym możliwość ta obejmuje poza odpisami amortyzacyjnymi również część odsetkową raty oraz codzienne koszty użytkowania.
Różnice dotyczą również rozliczania podatku od towarów i usług. Przy leasingu operacyjnym jest on naliczany do każdej raty leasingowej, przy finansowym - przedsiębiorca płaci go w całości z góry przy pierwszej racie, po dokonaniu odbioru przedmiotu. Wynika to z klasyfikacji każdej z omawianych umów - leasing operacyjny w ramach podatku VAT traktowany jest jako usługa (przy której podstawę opodatkowania stanowi wartość netto raty), finansowy natomiast jako dostawa towarów (gdzie VAT płaci się od sumy płatności leasingowych w całości).
Szczególną uwagę należy w tym miejscu zwrócić na leasing samochodu osobowego - również w tym wypadku zastosowanie mają ogólne przepisy dotyczące odliczenia podatku VAT od zakupu takiego pojazdu. Właściciel firmy może odliczyć 50 proc. naliczonego podatku od towarów i usług. Przy leasingu finansowym przedsiębiorca nie ma problemu - od zapłaconej jednorazowo kwoty odlicza wspomnianą część podatku. Pozostała, nieodliczona część zwiększa wartość początkową pojazdu. Więcej trudności sprawić może VAT przy leasingu operacyjnym - tu odliczeniu będzie podlegało 50 proc. podatku od każdej raty, w związku z czym konieczne jest prowadzenie osobnej ewidencji pozwalającej na odnotowanie, jaka część VAT-u została już odliczona.
Inaczej wygląda również kwestia wykupienia finansowanego w ten sposób przedmiotu. Przy leasingu finansowym po zakończeniu umowy automatycznie staje się on własnością leasingobiorcy. Natomiast przy operacyjnym przedsiębiorca ma prawo wykupić przedmiot leasingu po upłynięciu okresu umowy, po zapłacie wcześniej ustalonej kwoty, w zależności od zapisów w umowie.
Podsumowanie kosztów uzyskania przychodu w leasingu operacyjnym i finansowym przedstawione zostały w tabeli.
Leasing operacyjny | Leasing finansowy |
|
|
Leasing finansowy a operacyjny - różnice w umowach
Umowa leasingu operacyjnego musi spełniać ściśle określone warunki zawarte w przepisach. Okres obowiązywania takiej umowy nie może być krótszy niż 40 proc. czasu amortyzacji przedmiotu i może trwać maksymalnie 60 miesięcy. Natomiast w przypadku leasingu finansowego nie ma ograniczeń dotyczących minimalnej wartości końcowej oraz minimalnego okresu trwania umowy. Warunkiem w tym wypadku jest, by została ona zawarta na czas określony, ustalony między stronami.
Różnicą, która najmocniej wpływa na wysokość kosztów podatkowych umowy leasingu jest konieczność dokonywania amortyzacji przedmiotu. Przez wzgląd na niższe koszty początkowe częściej wybierany jest leasing operacyjny. Od finansowego, szczególnie młode firmy, odstrasza konieczność zapłacenia całej kwoty VAT już na samym początku.
Reasumując, obie formy leasingu mają inne zalety, dlatego porównując korzyści wynikające z wyboru danego rodzaju finansowania, przedsiębiorca powinien wziąć pod uwagę specyfikę prowadzonej przez siebie działalności oraz to, jaki środek trwały jest przedmiotem inwestycji.