0 0
dni
0 0
godz
0 0
min
0 0
sek

Factoring a podatek od towarów i usług

Wielkość tekstu:

W factoringu, co do zasady, wyróżnić można trzy podmioty: faktora - z reguły jest to bank; faktoranta, czyli przedsiębiorcę, który sprzedaje towary bądź świadczy usługi z odroczonym terminem płatności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej; dłużnika, czyli klienta faktoranta. Przed otrzymaniem zapłaty od dłużnika faktor nabywa wierzytelność od faktoranta.

Z tego względu factoring stanowi jeden ze sposobów finansowania działalności przedsiębiorcy. Faktor kupujący od faktoranta wierzytelności wspiera jego płynność finansową oraz wykonuje na jego rzecz dodatkowe usługi.

Umowa factoringu jest umową nienazwaną. Łączy ona elementy różnych kontraktów z kodeksu cywilnego, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia. W jej ramach faktor zobowiązuje się też do wykonania czynności dodatkowych, niezwiązanych już bezpośrednio z samą cesją.

Factoring a podatek VAT

Zgodnie z art. 43 ust. 1  ustawy o VAT większość usług finansowych podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług (VAT). Z kolei z ust. 15 pkt 1 tego artykułu wynika, że zwolnienie z VAT nie obejmuje czynności ściągania długów, w tym factoringu. Co w konsekwencji oznacza konieczność opodatkowania tego typu transakcji podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23 proc.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska są interpretacje organów skarbowych wydanych w podobnych sprawach. Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2012 roku (sygn. IPPP1/443-528/12-2/EK):

(...)uwzględniając powyższe usługi faktoringu świadczone przez Wnioskodawca, zgodnie z zawartą umową, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki podatku w wysokości 23 proc., gdyż wyłączone są ze zwolnienia z podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy, a na podstawę opodatkowania złożą się otrzymywane: wynagrodzenie uzyskane w formie odsetek faktoringowych, prowizji faktoringowej oraz opłat za usługi dodatkowe uzyskane przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy faktoringowej. W konsekwencji powyższego Wnioskodawca winien wystawiać do ww. usługi fakturę VAT ze stawką podstawową, tj. 23 proc.

Podatnicy mają często problem również z określeniem podstawy opodatkowania usług factoringu. W tym miejscu także warto odnieść się do wydanych interpretacji. Wynika z nich bowiem, że podstawą opodatkowania jest prowizja. Takie stanowisko przyjął Pierwszy Śląski Urząd Skarbowy w Sosnowcu w interpretacji sygn.  PSUS/PPO I/443/120/ 05 /ŁG z dnia 4 kwietnia 2005 roku:

W przypadku usług faktoringu za świadczenie należne faktorowi, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać prowizję uzyskaną przez faktora od faktoranta, za przyjęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika oraz ściągnięcie długu. (...).

 

Komplikacje w określeniu podstawy występują przy dyskoncie naliczonym przy nabyciu wierzytelności tzn. różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną, którą firma faktoringowa zapłaciła za tę wierzytelność. Stanowisko w tej sprawie zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 1 grudnia 2011 r. (sygn. ILPP2/443-1274/11-3/AD): (...)podstawą opodatkowania opisanej w zapytaniu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą Spółka zapłaciła wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku. W sytuacji, gdy strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę, bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć VAT, uznać zawsze należy, że jest to cena zawierająca w sobie podatek (tzw. wartość brutto), w ramach której należny podatek można ustalić tzw. rachunkiem „w stu”.

Z powyższego wynika, że również dyskonto należy wliczyć do podstawy opodatkowania.

Artykuły
Brak wyników.
Więcej artykułów
Wzory
Brak wyników.
Więcej wzorów