Remont towaru handlowego

Wielokrotnie już analizowaliśmy zagadnienie rozliczenia podatkowego wydatków na remont środków trwałych. Natomiast nie można wykluczyć, że wydatki remontowe będą dotyczyć również takiego składnika, który w prowadzonej działalności gospodarczej stanowi towar handlowy. W poniższym artykule rozważymy, w jaki sposób ująć w kosztach wydatki na remont towaru handlowego.

Różnica pomiędzy towarem handlowym a środkiem trwałym

Jak wskazaliśmy na wstępie, remont może dotyczyć zarówno środka trwałego, jak i towaru handlowego. Warto zatem w pierwszej kolejności dokonać rozróżnienia tych dwóch pojęć.

Jeżeli chodzi o środek trwały, to w myśl art. 22a ust. 1 ustawy PIT środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Ustawa PIT nie zawiera natomiast definicji towaru handlowego. W tym zakresie musimy sięgnąć do rozporządzenia MF w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zgodnie z treścią § 3 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Jak zatem widać z przedstawionych przepisów, podstawowa różnica pomiędzy środkiem trwałym a towarem handlowym polega na tym, że w przypadku środka trwałego mamy do czynienia z przedmiotem, który na stałe jest wykorzystywany, w dłuższej perspektywie czasowej, do potrzeb firmowych.

W przypadku towaru handlowego mamy natomiast do czynienia z przedmiotem, który jest przeznaczony do dalszej odsprzedaży.

Warto podkreślić, że dany składnik majątku może występować w jednej z ww. ról. Przykładowo nieruchomość może być środkiem trwałym, w sytuacji gdy jest siedzibą firmy, ale może być również towarem handlowym, w przypadku gdy przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Podobnie sprawa prezentuje się w przypadku pojazdów samochodowych. Jeżeli samochód jest wykorzystywany na bieżące potrzeby firmy, to stanowi środek trwały. Natomiast w przypadku gdy samochód jest przeznaczony do dalszej odsprzedaży, to będziemy mówić o towarze handlowym.

Identycznej klasyfikacji dokonał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 29 listopada 2018 roku (nr 0115-KDIT3.4011.458.2018.2.WM):

„Z treści wniosku wynika, że nabyty lokal mieszkalny nie stanowi towaru handlowego w rozumieniu § 3 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia, bowiem towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym. Wnioskodawca nie sprzeda tego lokalu w stanie nieprzerobionym, gdyż jak wskazano, lokal ten wymaga poniesienia nakładów budowlano-remontowych w celu uzyskania lepszej ceny sprzedaży.

Lokal mieszkalny nabyty przez Wnioskodawcę po dokonaniu niezbędnych prac remontowo-budowlanych będzie stanowił przeznaczony do sprzedaży wyrób gotowy w prowadzonej działalności gospodarczej, a przed zakończeniem remontu – produkcję niezakończoną. Zatem wszystkie nakłady remontowo-budowlane będą stanowiły element kosztu wytworzenia tego lokalu”.

Elementarny podział składników majątkowych znajdujących się w przedsiębiorstwie opiera się na rozróżnieniu towarów handlowych od środków trwałych.

Pojęcie remontu na gruncie prawa podatkowego

Również pojęcie remontu nie zostało zdefiniowane w przepisach podatkowych. Z uwagi jednak na wykładnię językową w celu zdefiniowania pojęć niewyjaśnionych na gruncie ustawy PIT należy sięgnąć do definicji zawartych w innych przepisach.

Remontem, zgodnie z art. 3 pkt 8 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane, jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Tak skonstruowana definicja powoduje, że remont może dotyczyć zarówno środka trwałego, jak i towaru handlowego.

Korzystając z definicji remontu zawartej w przepisach prawa budowlanego, możemy wskazać, że zasadniczo polega on na przywróceniu stanu pierwotnego. To powoduje, że remont może dotyczyć zarówno towaru handlowego, jak i środka trwałego.

Remont środka trwałego

W sytuacji gdy remont środka trwałego, kluczowe staje się określenie momentu poniesienia wydatku na remont.

W przypadku gdy wydatki na remont zostały poniesione jeszcze przed oddaniem środka trwałego do używania, mamy do czynienia z powiększeniem wartości początkowej. To oznacza, że tego rodzaju wydatki zwiększają wartość początkową, która następnie stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Inaczej natomiast przedstawia się sytuacja, gdy remont ma miejsce już po oddaniu środka trwałego do używania. W takim przypadku wydatki na remont stanowią bezpośredni koszt podatkowy.

Pamiętajmy, że przy ocenie wydatków należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie jego pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru modernizacji, adaptacji, przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, nie powiększają wartości początkowej tego środka trwałego. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku remontu środka trwałego istotne znaczenia ma moment poniesienia wydatku. W zależności bowiem od czasu, kiedy wydatek remontowy został poniesiony, inny będzie sposób kwalifikacji wydatku.

Powyższe rozgraniczenie nie ma zastosowania w przypadku towarów handlowych. W tym bowiem wypadku niezależnie od momentu poniesienia wydatku na remont towaru handlowego stanowi koszt bezpośredni.

W stosunku do towarów handlowych nie ustala się wartości początkowej. Nie dokonuje się również odpisów amortyzacyjnych. To zatem oznacza, że poniesione wydatki na remont towaru handlowego stanową koszt bezpośredni.

Przykładowo gdy podatnik remontuje nieruchomość przeznaczoną do odsprzedaży, która w księgach rachunkowych figuruje jako towar handlowy, to wydatek ten będzie ujęty bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu.

W sytuacji gdy podatnik ponosi wydatki na remont towaru handlowego, mamy do czynienia z kosztem bezpośrednim.

Analiza powyższego zagadnienia prowadzi nas do wniosku, że w zakresie omawiania zagadnienia wydatków remontowych kluczowe znaczenie ma to, czy mamy do czynienia z towarem handlowym, czy ze środkiem trwałym. W tym pierwszym przypadku zawsze będziemy mówili o bezpośrednim koszcie uzyskania przychodów.

Polecamy:

Arkusz spis z natury wzór z omówieniem - pobierz wzór i sporządź remanent końcowy!