Coraz większa popularność oraz dostępność hulajnóg elektrycznych powoduje, że również osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą decydują się na ich zakup. W związku z tym pojawia się pytanie, jak wygląda amortyzacja hulajnogi elektrycznej i czy może ona stanowić środek trwały w firmie.
Hulajnoga elektryczna a środek trwały
Na podstawie normy wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT możemy wskazać, że aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:
- pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
- nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
- być właściwie udokumentowany.
W kontekście art. 23 ust. 1 warto zwrócić uwagę na pkt 49 tego przepisu, który podaje, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.
Jeżeli jednak jest zachowany związek pomiędzy wydatkiem na zakup hulajnogi i hulajnoga jest wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej, to może stanowić środek trwały (np. jako środek transportu w celu dotarcia do klienta).
Przypomnijmy, że stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością;
- maszyny, urządzenia i środki transportu;
- 3. inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Amortyzacja hulajnogi elektrycznej
Reguła ogólna wyrażona w art. 22h ust. 1 ustawy o PIT podaje, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu) do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.
Podatnik powinien zaklasyfikować hulajnogę elektryczną do środków trwałych według klasyfikacji 790 KŚT „Pozostałe środki transportu”, ze stawką amortyzacji 18%.
Amortyzacji podatkowej dokonuje się od wartości początkowej, którą w przypadku zakupu jest cena nabycia. Jak wynika z treści art. 22g ust. 3 ustawy o PIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony, albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.
Zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu ich oddania do używania.
Jak stanowi art. 22f ust. 3 wyżej cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
Na podstawie wyżej cytowanych przepisów należy stwierdzić, że środkiem trwałym jest każdy składnik majątku, który stanowi własność (współwłasność) podatnika, został nabyty (wytworzony) przez podatnika, jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok oraz jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Ponadto należy wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 10 000 zł, podatnik ma do wyboru 3 rozwiązania:
- może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych, natomiast wydatki związane z nabyciem tego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie cytowanego wyżej art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
- może zaliczyć dany składnik majątku do środków trwałych, a następnie jednorazowo go zamortyzować. Następuje to przez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie danego składnika majątku – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym;
- może amortyzować dany składnik majątkowy na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe.
Ponadto w przypadku hulajnogi elektrycznej podatnik nie może skorzystać z jednorazowej amortyzacji przewidzianej dla fabrycznie nowych środków trwałych. Jak bowiem wynika z treści art. 22k ust. 14 ustawy o PIT, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł.
Ww. regulacja nie obejmuje zatem środków trwałych zaliczonych do grupy 7 KŚT.
Hulajnoga elektryczna stanowi alternatywę dla samochodu, stanowiąc tańszy i często szybszy środek transportu. W sytuacji, gdy nie jest ona wykorzystywana na cele osobiste, lecz służy potrzebom prowadzonej działalności gospodarczej, może stanowić środek trwały w rozumieniu art. 22a ustawy o PIT.
Polecamy:
