Definicja „ulepszania środków trwałych” została zawarta w trzech odrębnych aktach prawnych, co w praktyce oznacza spore trudności w ich prawidłowej klasyfikacji oraz ewidencji. Definicje podane w ustawie o rachunkowości, Międzynarodowych Standardach Rachunkowości oraz w ustawie o podatku dochodowym różnią się od siebie, warto więc je uporządkować i wyjaśnić związane z nimi wątpliwości.
Ulepszenie środków trwałych, zgodnie z definicja zawartą w ustawie o rachunkowości, polega na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji i powoduje, że wartość użytkowa tego środka po zakończeniu ulepszania przewyższa posiadaną początkowa wartość użytkową.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym, analogicznie do ustawy o rachunkowości, traktują ulepszenia jako przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptacje lub modernizację środka trwałego.
Odmienną definicje przytaczają przepisy MSW. Według nich do ulepszeń zalicza się tylko wydatki oznaczające dla jednostki przyszłe korzyści oraz te, które powodują, że wartość ulepszeń można wiarygodnie wycenić.
Zgodnie z prawem podatkowym ulepszenie powoduje wzrost wartości początkowej środka trwałego, co oznacza, że jego koszt zostanie zaliczony w koszty podatkowe dopiero w momencie odpisów amortyzacyjnych. Należy tutaj wziąć pod uwagę, że od stycznia 2003 roku wprowadzono zasadę, zgodnie z którą środek trwały uznaje się za ulepszony, gdy suma wydatków poniesionych z tego tytułu w danym roku podatkowym przekracza 3500zł.
Dodatkowo ważne jest, że wydatki o charakterze odtworzeniowym (związane z remontem) podatnik zalicza bezpośrednio w koszty prowadzonej działalności w momencie ich poniesienia.
W związku z tym, że ulepszenie środków trwałych powoduje wzrost ich wartości początkowej, dla poprawności wartości odpisów amortyzacyjnych należy określić nową Zmienioną amortyzacje, zgodnie z przepisami MSR, należy stosować od momentu dokonania ulepszenia.
