Przedsiębiorcy przy świadczeniu usług muszą korzystać ze specjalistycznego sprzętu. Często nie posiadają własnego, dlatego też decydują się na jego wynajem. Czasami wynajem sprzętu i maszyn za granicą jest tańszy niż w Polsce. Jednak bardzo często podatnicy nie zdają sobie sprawy z dodatkowych obowiązków, jakie na nich ciążą, związanych z wynajmem takiego sprzętu.
Wynajem sprzętu i maszyn za granicą w świetle prawa podatkowego
Przy zakupie usług najmu czy też leasingu sprzętu od podmiotów zagranicznych przez polskiego przedsiębiorcę zastosowanie znajdują uregulowania dotyczące poboru podatku u źródła.
Artykuł 29 ustawy o PIT wprowadza szczególne zasady opodatkowania niektórych rodzajów dochodów uzyskiwanych przez podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu. Odmienność ta polega na tym, że ustawodawca w przypadku dochodów wymienionych w art. 29 nakazuje opodatkować przychód w sposób zryczałtowany, bez uwzględniania kosztów ich uzyskania. W takiej sytuacji podatek ustala się w wysokości 20% przychodów.
Na podstawie wskazanego przepisu podatkowi u źródła pobieranemu w Polsce podlega m.in. użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego lub handlowego, w tym także środka transportu. Polskie przepisy podatkowe nie definiują pojęcia urządzenia (wyposażenia) przemysłowego. Wyposażenie przemysłowe ma charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące zespół elementów technicznych.
Taką definicją posługują się również organy podatkowe, czego przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z 17 czerwca 2014 r., nr IBPB1/2/423-316/14/CzP:
(…) według „Słownika Języka Polskiego” (Słowniku Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN SA, sjp.pwn.pl), wyposażenie to „urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś; urządzenie dodatkowe do danej maszyny lub do urządzenia głównego”. Można w tym miejscu wskazać również, że „wyposażyć” to „zaopatrzyć w przedmioty potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś lub do wykonywania czegoś”.
Z kolei przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).
W efekcie można postawić tezę, że pojęcie wyposażenia przemysłowego należy rozumieć maksymalnie szeroko, ponieważ ma ono charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące zespół elementów technicznych. Nie można go zatem zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji (…).
Umowy międzynarodowe a stawka podatku
Wspomniane powyżej uregulowania dotyczące stawki podatku u źródła będą miały zastosowanie, w sytuacji gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta z państwem, do którego przekazywane będą należności, nie stanowi inaczej. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują co do zasady niższe stawki lub zwolnienie z tego podatku.
Warunkiem pozwalającym jednak na zastosowanie przepisów umowy międzynarodowej jest przedstawienie przez odbiorcę należności (kontrahenta, na rzecz którego dokonywana jest wypłata) certyfikatu rezydencji podatkowej. Jest to zaświadczenie wydane przez właściwy organ podatkowy jego kraju, potwierdzający jego miejsce zamieszkania czy siedzibę dla celów podatku dochodowego, tj. stwierdzające, że jego dochody podlegają opodatkowaniu w danym kraju jako kraju miejsca zamieszkania czy siedziby.
Tylko na podstawie certyfikatu rezydencji podatkowej danego kraju można stosować umowę międzynarodową zawartą przez Rzeczpospolitą Polską z tym krajem.
Przykład 1.
Przedsiębiorca wynajął urządzenie przemysłowe od firmy z siedzibą w Niemczech. Podatek z umowy wynosi 5%. Jednak z uwagi na fakt, iż przedsiębiorca nie dysponuje certyfikatem rezydencji, jest zobowiązany pobrać podatek według przepisów polskiej ustawy podatkowej.
Obowiązki polskiego przedsiębiorcy
Polski przedsiębiorca, pobierający od wypłaty dokonywanej na rzecz zagranicznego kontrahenta podatek u źródła, zobowiązany jest jako płatnik:
-
wpłacić podatek w terminie do 7. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zryczałtowany podatek,
-
przesłać deklarację PIT-8AR (w przypadku wypłat na rzecz osób fizycznych) do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym,
-
przesłać deklarację CIT-10Z (w przypadku wypłat na rzecz osób prawnych) w terminie do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku,
-
przekazać informację właściwemu urzędowi skarbowemu o wysokości dochodu uzyskanego na terytorium Polski przez podmiot zagraniczny – na formularzu IFT-1R lub IFT-2R. Obowiązek ten powstaje niezależnie od tego, czy przedsiębiorca w Polsce pobrał podatek u źródła, czy nie. Informację tę należy także przekazać zagranicznemu kontrahentowi, po zakończeniu roku podatkowego. Na wniosek kontrahenta z zagranicy formularz informacji może też zostać wystawiony wcześniej. Nie zwalnia to jednak przedsiębiorcy w Polsce z obowiązku przesłania następnie informacji rocznej.
Co istotne, za nieprzekazanie informacji w terminie grożą dotkliwe konsekwencje. Zgodnie bowiem z art. 54 § 1 ustawy z 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (tekst jedn.: Dz.U. z 2007 r. nr 111, poz. 765 ze zm.) podatnik, który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
Wymierzając karę grzywny, uwzględnia się stosunki majątkowe i rodzinne sprawcy oraz jego dochody i możliwości zarobkowe.
