Z dniem 1 stycznia 2016 r. wchodzi w życie nowelizacja ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (zwana dalej „Ustawą”). Niezwykle istotnym elementem z punktu widzenia wierzyciela jest zmiana dokonana przez ustawodawcę w zakresie art. 10 Ustawy.
Od kiedy przysługuje wierzycielowi możliwość naliczenia płatności 40 euro za opóźnienie w terminie zapłat?
Zgodnie z dotychczasowym brzmieniem przepisu: „Wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.”. Zacytowana treść dotychczasowego przepisu, budziła wątpliwości w praktycznym stosowaniu i stwarzała niepewność po stronie wierzycieli, chcących skorzystać z uprawnienia im przysługującego. Treść przepisu bowiem nie przesądzała jednoznacznie, czy równowartość kwoty 40 euro przysługuje wierzycielowi od każdej faktury czy od każdej umowy w ramach, której mógł on wystawić nieoznaczoną ilość faktur.
Art. 10 Ustawy, na skutek nowelizacji w oparciu o ustawę z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, zastał zmieniony i rozbudowany poprzez dodanie, do zmodyfikowanego brzmienia, ust. 3.
Przeliczanie kwoty 40 euro rekompensaty na polską walutę
Czy kwota 40 euro rekompensaty może być naliczona od jednej transakcji handlowej?
Wobec powyższego w znowelizowanym art. 10 ust. 1 Ustawy wyraźnie zostało wskazane, że równowartość kwoty 40 euro rekompensaty za opóźnienie płatności może być naliczona od transakcji handlowej. Należy to interpretować w taki sposób, że wierzycielowi przysługiwać będzie jedno roszczenie o zapłatę przez dłużnika równowartości 40 euro w odniesieniu do jednej umowy, niezależnie od tego jaką liczbę faktur wystawił w ramach niej. Tylko w wypadku istnienia w treści umowy wyraźnego postanowienia, że zapłata następować będzie częściami, rekompensata przysługiwać będzie odrębnie od każdej niezapłaconej części. Wynika to z obecnego brzmienia art. 11 Ustawy. W takiej sytuacji wierzyciel, wystawiając kilka faktur w odniesieniu do poszczególnych części świadczenia, może naliczyć więcej niż jedną rekompensatę. Podobnie w przypadku tak zwanych umów ciągłych, gdy należność pieniężna powstaje cyklicznie (okresowo).
