Z uwagi na wiele możliwości pozyskania dodatkowych dochodów, wiele osób decyduje się na pracę poza granicami naszego państwa. Polska zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z państwami takimi jak np. Francja, Holandia. Na przykładzie wyjaśnimy na czym polega metoda wyłączenia z progresją, będąca jedną z form unikania podwójnego opodatkowania przychodów z zagranicy.
Kto podlega nieograniczonemu i ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce?
Polscy rezydenci podatkowi, to osoby mające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Rzeczpospolitej. Tacy podatnicy podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem co do zasady, powinni rozliczać wszystkie swoje dochody w naszym kraju (zarówno te osiągnięte w Polsce jak i za granicą).
Osoba posiadająca miejsce zamieszkania w Polsce, to osoba fizyczna spełniająca przynajmniej jeden z następujących warunków:
- posiada na terytorium Rzeczpospolitej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych);
- przebywa na terytorium Rzeczpospolitej przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym.
Drugą grupę podatników stanowią nierezydenci, czyli osoby bez miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski. Ta grupa podlega w naszym państwie jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Ograniczony obowiązek podatkowy, wiąże się z koniecznością rozliczenia w Polsce tylko tych dochodów, które zostały uzyskane na terenie Rzeczpospolitej.
Nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce a zagraniczne dochody
Wiele osób mieszkających w naszym państwie, poszukuje alternatywnych sposobów na zarobienie pieniędzy, a co za tym idzie pozyskuje dochody również za granicą. Na podstawie polskich uregulowań prawnych oraz przepisów obowiązujących na terenie państwa, w którym pozyskaliśmy dochody, niejednokrotnie okazuje się, że podatnik powinien uiścić podatek w dwóch państwach. W takim wypadku należy sprawdzić w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, szczegółowe zasady rozliczania dochodów zagranicznych. Takie umowy zawierane są pomiędzy poszczególnymi państwami i mają na celu przeciwdziałanie podwójnemu opodatkowaniu.
Metoda wyłączenia z progresją sposobem na uniknięcie podwójnego opodatkowania zagranicznych dochodów
Jedną z dwóch metod unikania podwójnego opodatkowania, jest metoda wyłączenia z progresją. Polega na zwolnieniu z opodatkowania w Polsce dochodów osiągniętych za granicą, jednak na podstawie wysokości tych dochodów należy ustalić stopę procentową, według której obliczamy należny podatek od dochodów uzyskanych na terenie Rzeczpospolitej. Co ciekawe, może się zdarzyć, że zagraniczne dochody obniżają stawkę podatku w naszym państwie.
Metoda wyłączenia z progresją a złożenie zeznania podatkowego w Polsce
Polscy rezydenci podatkowi co do zasady mają obowiązek rozliczenia dochodów w Polsce i dostarczenia do urzędu skarbowego zeznania podatkowego w odpowiednim terminie (zazwyczaj do 30-stego kwietnia roku następującego po roku podatkowym, za który składane jest zeznanie). W odniesieniu do osób stosujących metodę wyłączenia z progresją, nie zawsze konieczne jest wypełnienie i złożenie w urzędzie deklaracji PIT. Obowiązek ten dotyczy wyłącznie podatników, którzy uzyskali również dochody na terenie Polski podlegające opodatkowaniu według skali podatkowej. W zeznaniu rocznym należy wówczas wykazać także dochody uzyskane za granicą. W przeciwnym wypadku, czyli wtedy, gdy polski rezydent podatkowy nie uzyskał na terenie Rzeczpospolitej żadnych dochodów opodatkowanych według skali podatkowej, nie ma konieczności składania deklaracji rocznej PIT z uwzględnieniem zagranicznych dochodów objętych metodą wyłączenia z progresją.
Metoda wyłączenia z progresją - jak obliczyć podatek?
W celu ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją, należy dokonać następujących obliczeń:
1. Sumujemy dochody do opodatkowania uzyskane w Polsce (dochody pomniejszone o przysługujące odliczenia) z dochodami osiągniętymi za granicą.
2. Od uzyskanej sumy (pkt 1) obliczamy hipotetyczny podatek przy zastosowaniu skali podatkowej.
3. Obliczony podatek (pkt 2) dzielimy przez sumę dochodów z Polski i z zagranicy (pkt 1), a później mnożymy przez 100. Następnie wynik zaokrąglamy do dwóch miejsc po przecinku. W ten sposób uzyskujemy rzeczywistą stopę procentową podatku.
4. Obliczoną stopę procentową (pkt 3) wykorzystujemy do ustalenia wysokości podatku, który należy uregulować w Polsce. Podstawę obliczenia podatku stanowią dochody uzyskane na terenie Rzeczpospolitej, opodatkowane według skali podatkowej po ich zaokrągleniu do pełnych złotych.
Przykład 1.
Załóżmy, że polski rezydent podatkowy uzyskał dochody opodatkowane według skali podatkowej w Polsce w wysokości 25 000 zł oraz dochody w Norwegii w wysokości 35 000 zł, do których stosujemy metodę wyłączenia z progresją. Dla uproszczenia obliczeń przyjmijmy, że podatnik nie opłacał w Polsce składek na ubezpieczenia.
Ustalmy zatem wysokość podatku zgodnie ze schematem zamieszczonym powyżej.
1. 25 000 zł + 35 000 zł = 60 000 zł
2. (60 000 zł x 12%) - 3600 zł = 7 200 zł – 3600 zł = 3600 zł
3. (3600 zł : 60 000 zł) x 100 % = 6,00 %
Wynik po zaokrągleniu wynosi 6,00%
4. (25 000 zł x 6,00%) - 3600 zł = (-2100 zł) = 0zł
Podatek wobec powyższego nie wyjdzie do zapłaty.
Sprawdźmy dla porównania, jaką kwotę podatku musiałby uregulować podatnik osiągający takie same dochody w Polsce (przy założeniu braku składek na ubezpieczenia), który nie uzyskał żadnych dochodów za granicą, w odniesieniu do których stosowana jest metoda wyłączenia z progresją.
(25 000 zł x 12%) - 3600 zł = -600 zł = 0zł.
W takim wypadku podatek podlegający wpłacie do urzędu skarbowego wynosi 0 zł.
Podsumowując możemy zauważyć, że dochody osiągnięte za granicą mogą sprawić, że podatek do zapłaty w Polsce będzie niższy niż w standardowym przypadku.
