0 0
dni
0 0
godz
0 0
min
0 0
sek

Wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów - warto wiedzieć

Nasz ekspert:
Artykuły autora

Wielkość tekstu:

Prowadząc działalność gospodarczą, przedsiębiorcy ponoszą różnego rodzaju wydatki. Niektóre z nich mają pośredni lub bezpośredni związek z prowadzoną działalnością. Co za tym idzie, nie wszystkie wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych. Jak rozpoznać wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów? Sprawdźmy.

Wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów

Z definicji kosztu uzyskania przychodów wynika, że powinien to być koszt, którego celem jest uzyskanie przychodu, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Oznacza to, że koszty, które zostały poniesione w innym celu, nie mogą stanowić kosztów podatkowych.

Zakwestionowanie kosztu jako kosztu uzyskania przychodu będzie miało miejsce również wówczas, gdy będzie on miał charakter pozorny. Kolejną przyczyną nieuznania kosztu za koszt podatkowy może być uwzględnienie kosztu w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT. W tym zamkniętym katalogu kosztów zostały ujęte wydatki, które niezależnie od celu, w jakim zostały poniesione, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki mogą również zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na okres przejściowy lub trwały w związku z niedopełnieniem pewnych warunków, od których zależy uznanie za koszt uzyskania przychodu. Dotyczy to przede wszystkim kosztów, które są rozliczane na zasadzie kasowej. Ostatnia grupa wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów to koszty, które są związane z przychodami zwolnionymi z podatku.

W przypadku gdy faktura dokumentuje koszt firmowy i jednocześnie posiada elementy niestanowiące kosztu podatkowego to wówczas księgowania dokonuje się wyłącznie w kwocie, która obejmuje koszt firmowy. Przy pozycjach, które kosztu nie stanowią podatnik może bezpośrednio na fakturze dodać np. ołówkiem adnotacje "nKUP" (w skrócie nie stanowi kosztu uzyskania przychodu).

Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne

Zasadniczo wydatki na nabycie majątku trwałego nie mogą być zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Kosztem są natomiast odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników. Odpisów dokonuje się dopiero po ujęciu tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w ewidencji środków trwałych oraz WNiP. Koszty nabycia środka trwałego czy WNiP stanowią więc koszty podatkowe, ale ich wartość podlega stopniowemu rozliczeniu, rozłożonemu w czasie, poprzez odpisy amortyzacyjne. W przypadku nabycia środka trwałego na kredyt, odsetki oraz prowizje naliczone do czasu oddania środka do używania zwiększają wartość początkową środka trwałego.

Wytworzenie środka trwałego

Jeżeli środek trwały nie jest przedmiotem nabycia, lecz jest wytwarzany przez podatnika, to odpisy amortyzacyjne zaliczane są do kosztów podatkowych dopiero po zakończeniu danej inwestycji i oddaniu jej do użytku. W przypadku prowadzenia KPiR, koszty inwestycji nie będą uwzględnianie w ewidencji w trakcie jej realizacji, lecz dopiero po jej zakończeniu zostaną ujęte w ewidencji środków trwałych. Koszty te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, oczywiście pod warunkiem, że mają one związek z przychodami.

Nie należy zaliczać do kosztów wytworzenia środka trwałego:

  • wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci;
  • kosztów ogólnych zarządu;
  • kosztów sprzedaży;
  • pozostałych kosztów operacyjnych i operacji finansowych, z wyjątkiem wyżej wymienionych kosztów odsetek, prowizji i różnic kursowych.

Środki trwałe o wartości nieprzekraczającej 10.000 zł

W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych kwotą graniczną jest wartość 10.000 zł, która została zwiększona od 1 stycznia 2018 r. z kwoty 3.500 zł. Składniki majątku o wartości powyżej tej kwoty użytkowane dłużej niż rok mamy obowiązek zaliczyć do środków trwałych czy WNiP. Gdy wartość początkowa składnika nie przekracza 10.000 zł, wydatki poniesione na jego nabycie podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania bezpośrednio w miesiącu oddania go do używania.

Drugą możliwością w sytuacji nabycia składnika o wartości równej 10.000 zł lub niższej jest zaliczenie danego przedmiotu do środków trwałych i dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego. W takim przypadku podatnik wprowadza składnik do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednorazowego odpisu amortyzacyjnego podatnik dokonuje w miesiącu oddania go do używania albo w miesiącu następnym.

W przypadku składnika o wartości równej 10.000 zł lub niższej podatnik może również wprowadzić składnik do ewidencji środków trwałych oraz WNiP i dokonywać jego amortyzacji według zasad ogólnych. Środek trwały może być amortyzowany metodą liniową bądź przy zastosowaniu innych metod dopuszczalnych przez przepisy. Podatnik dokonuje amortyzacji począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość przyjęto do używania.

Koszty przystosowania środka trwałego do użytku

Środek trwały, który został nabyty, ale do czasu oddania go do użytku poniesiono jeszcze koszty, które wiązały się z tym nabyciem lub były konieczne, aby środek mógł zacząć funkcjonować, należy doliczyć do wartości początkowej. Koszty związane z utrzymaniem takiego środka w stanie gotowości do użytku mogą stanowić bezpośrednio koszty uzyskania przychodu - celem jest bowiem osiąganie przychodów w przyszłości z racji wykorzystania środka. Można je także uznać za koszty ponoszone w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

Ulepszenie środka trwałego

Wartość początkową środka trwałego powinny również powiększyć koszty jego ulepszenia. Ulepszenie składnika majątku może polegać na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Powiększenia wartości początkowej o wartość ulepszenia dokonuje się po zakończeniu danej inwestycji. Odpisów amortyzacyjnych od powiększonej wartości początkowej należy dokonywać od miesiąca następującego po dokonaniu ulepszenia. W przypadku gdy wartość wydatków poniesionych na ulepszenie nie przekracza w danym roku podatkowym kwoty 10.000 zł, wydatki te można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Odpłatne zbycie składnika majątku trwałego

Niezamortyzowaną część środka trwałego czy wartości niematerialnej i prawnej podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w przypadku jego odpłatnego zbycia. Dochodem ze zbycia środków trwałych jest bowiem różnica między uzyskanym przychodem a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych, powiększona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

Zwrot kosztów nabycia/wytworzenia środka trwałego

Nie można zaliczyć do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości środka trwałego, która została podatnikowi zwrócona w jakiejkolwiek formie albo odliczona od podstawy opodatkowania podatku dochodowego. Dotyczy to sytuacji, gdy podatnik otrzymał bezzwrotne środki na zakup środków trwałych w formie dotacji, subwencji, dopłaty lub innej, która jednocześnie nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przykład 1.

Jan Kowalski, prowadzący firmę XYZ, zakupił samochód osobowy który będzie wykorzystywany wyłącznie w celu prowadzenia działalności przez okres powyżej 1 roku. Pan Jan sfinansował zakup samochodu uzyskaną dotacją. Czy w związku z tym, może ująć w kosztach wydatki poniesione na zakup pojazdu?

Co do zasady, w przypadku zakupu środków trwałych finansowanych w całości dotacją, odpisy amortyzacyjne nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Jednak mimo to, Pan Jan powinien wykazać zakupiony samochód w ewidencji środków trwałych.

Straty w środkach trwałych

Nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi. W przypadku ustalania straty pod uwagę należy wziąć całość odpisów, również tych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Jeżeli środek trwały był ubezpieczony, to otrzymane odszkodowanie z tytułu poniesionej szkody podatnicy wykażą jako przychód. Przychód ten zostanie wykazany w momencie otrzymania odszkodowania. Jednak jeżeli strata powstała w wyniku utraty lub likwidacji samochodów, a samochody nie były objęte dobrowolnym ubezpieczeniem AC to zarówno straty te, jak i koszt powypadkowej naprawy to wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zaniechana inwestycja w środku trwałym

Zakończona i przyjęta do użytku inwestycja staje się środkiem trwałym podlegającym odpisom amortyzacyjnym. Tym samym koszty tej inwestycji są stopniowo odpisywane w koszty uzyskania przychodów. Inwestycję można odpisać w koszty w dacie zbycia inwestycji lub jej likwidacji. W związku z tym, jeżeli podatnik zaniecha inwestycji, wydatki z nią związane nie stanowią kosztów podatkowych.

Straty w środkach obrotowych

Poniesione straty w środkach obrotowych mogą być kosztem uzyskania przychodu na podstawie ogólnej reguły uznającej, że kosztem uzyskania przychodów jest wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Organy podatkowe nie uznają za koszty tych strat, które były wynikiem ewidentnych zaniedbań w organizacji czy nadzorze pracy. Regułą natomiast będzie zaliczenie do kosztów strat wynikłych ze zdarzeń losowych, przy których nie będzie występował element winy przedsiębiorcy lub podległych mu pracowników. Przy zaliczeniu strat w środkach obrotowych należy pamiętać o podstawowej zasadzie - przepisy podatkowe nie uważają za koszt uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nieobjętych zwolnieniem od podatku ubytków wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków lub niedoborów.

Utracone zaliczki

Celem ponoszenia kosztów powinno być dążenie do osiągania przychodów, a przynajmniej zabezpieczania ich źródeł. Takiego związku nie mają zaliczki wpłacone na poczet dostaw lub usług, które nie zostaną wykonane. Dlatego ustawodawca wyłączył z kosztów podatkowych straty (koszty) powstałe na skutek utraty dokonanych przedpłat w związku z niewykonaniem umowy.

Koszty egzekucyjne

Wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów to również koszty egzekucyjne nałożone na podatnika w związku z niewykonaniem zobowiązań. Zakaz ten dotyczy sytuacji, gdy podatnik pokrywa koszty egzekucyjne jako dłużnik, a nie jako wierzyciel. Oznacza to, że w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty związane z egzekwowaniem swoich wierzytelności, a te dotyczą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to koszty te może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Dłużnik nie zaliczy natomiast do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przegranym procesem, w którym sąd uznał za zasadne roszczenie wierzyciela.

Grzywny i kary pieniężne

Nie można uznać za koszty podatkowe grzywien, kar pieniężnych oraz odsetek od nich, które zostały orzeczone w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym oraz w sprawach o wykroczenia. Kary wymierzone w postępowaniu administracyjnym nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, bez względu na okoliczności jej nałożenia.

Opłaty i kary związane z korzystaniem ze środowiska naturalnego

W związku z korzystaniem ze środowiska naturalnego przedsiębiorcy mogą być zobowiązani do ponoszenia określonych opłat środowiskowych. Opłaty wnoszone za korzystanie ze środowiska mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jeżeli nie mają charakteru sankcyjnego. Sankcje bowiem to koszty, które wynikają z nałożenia na podatnika kary, dodatkowej opłaty za naruszenie określonych przepisów w związku z czym nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Kary umowne i odszkodowania

Do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zalicza się również następujące rodzaje kar umownych i odszkodowań z tytułu:

  • wad dostarczonych towarów;
  • wad wykonanych robót i usług;
  • zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad;
  • zwłoki w usunięciu wad towarów;
  • zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

Jednak i w takich przypadkach są sytuacje, w których zapłaconą karę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Będzie tak wtedy, gdy zapłata kary będzie dużo mniejszym kosztem niż potencjalna strata, do jakiej by doszło, gdyby podatnik zdecydował się na zrealizowanie umowy.

Podatki i opłaty

Za wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów uznaje się również niektóre podatki. Dotyczy to następujących należności publicznoprawnych:

  • podatku dochodowego;
  • podatku od spadków i darowizn w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych;
  • podatku akcyzowego od ubytków wyrobów akcyzowych;
  • podatku VAT.

Inne rodzaje podatków mogą stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że zostały poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli jednak podatek dotyczy inwestycji w okresie ich realizacji, to w większości przypadków podatek taki uznamy za koszty tej inwestycji, czyli podatek powiększy wartość początkową inwestycji. Natomiast gdy podatek jest płacony w okresach przejściowych, np.: majątek jest kompletny, zdatny do użytku, ale tylko tymczasowo niewykorzystywany w bieżącej działalności lub majątek ma być przedmiotem sprzedaży i dopiero wtedy ma przynieść spodziewany przychód, to opłaty i podatki ponoszone w związku z utrzymaniem, posiadaniem tego rodzaju majątku należy na bieżąco zaliczać do kosztów uzyskania przychodów ponieważ są to pośrednie koszty działalności.

VAT jako koszt uzyskania przychodów

Naliczony podatek od towarów i usług, czyli od zakupów dokonanych przez podatnika, stanowi koszt uzyskania przychodów, gdy:

  • podatnik jest zwolniony z podatku od towarów i usług;
  • podatnik nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odsprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych z podatku od towarów i usług;
  • podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku.

Warunkiem zaliczenia nieodliczonego podatku od towarów i usług do kosztów podatkowych jest to, aby podatnik był pozbawiony prawa do odliczenia podatku, a nie że podatnik sam zrezygnował z odliczenia.

Podatek należny VAT jest kosztem uzyskania przychodów, gdy dotyczy to:

Nie może być jednak kosztem podatkowym podatek należny w takiej części, w jakiej przekracza podatek od nabycia towarów i usług, który mógłby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów ustawy o VAT:

  • przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy;
  • od nieodpłatnie przekazanych towarów w ramach sprzedaży premiowej.

Prawo odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi w zakresie, w jakim kupione towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Jeżeli podatnik wykonuje czynności zwolnione z VAT oraz opodatkowane VAT, może odliczyć tylko część podatku naliczonego, która jest związana z czynnościami opodatkowanymi VAT. Podatnik ma obowiązek wyodrębnić zakupy związane z czynnościami opodatkowanymi od zakupów związanych z czynnościami zwolnionymi z VAT.

Jeżeli podatnik nie jest w stanie tego zrobić, ponieważ kupione towary i usługi wykorzystuje do obu rodzajów czynności, VAT naliczony może odliczyć według wskaźnika procentowego. Dopiero po zakończeniu roku należy wyliczyć proporcję za dany rok i podatnik dokonuje korekty VAT naliczonego z zastosowaniem wskaźnika za ten rok. Korektę należy uwzględnić w deklaracji VAT składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku, za który korekta jest robiona.

Roczna korekta podatku naliczonego VAT powoduje skutki w podatku dochodowym – powstanie przychodu albo kosztu. Jeżeli w wyniku korekty podatek naliczony, podlegający odliczeniu, ulega zwiększeniu, to kwota tego zwiększenia stanowi przychód z działalności gospodarczej. Jeżeli w wyniku korekty VAT podatek naliczony, podlegający odliczeniu, ulega zmniejszeniu, to kwota tego zmniejszenia stanowi koszt uzyskania przychodu.

Wpłaty na fundusze

Wpłaty na fundusze dokonywane przez podatnika, zaliczają się do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, z wyjątkiem:

  • podstawowych odpisów i wpłat na określone fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne przepisy;
  • odpisów i zwiększeń, które obciążają koszty działalności pracodawcy, pod warunkiem że środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek tego fundusz.

Pracodawca ma możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Kosztem mogą być zarówno odpisy podstawowe na ZFŚS, jak i zwiększenia tych odpisów.

Wierzytelności przedawnione

Przedawnienie ma ten skutek, że nieuregulowana do tego momentu wierzytelność nie będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Stanie się tak niezależnie od tego, czy wierzytelność ta została wcześniej zarachowana jako przychód należny.

Wierzytelności nieściągalne

Wierzytelności nieściągalne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Możliwość zaliczenia nieściągalnych wierzytelności zaistnieje wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

  • nieściągalna wierzytelność została wcześniej zarachowana jako przychód należny;
  • nieściągalność została udokumentowana w ściśle określony sposób.

Zarachowania nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów należy dokonać w kwocie netto.

Odpisy aktualizujące należności

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów obejmuje również odpisy aktualizujące wartość należności. Jednak takie odpisy można zaliczyć do kosztów, jeżeli:

  • należność została wcześniej zaliczona przez podatnika do przychodów należnych;
  • nieściągalność tej należności została uprawdopodobniona.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisu nieściągalnej wierzytelności ma swój termin początkowy i końcowy. Nie musi to nastąpić niezwłocznie po zaistnieniu zdarzenia, które uprawdopodobnia nieściągalność.

Umorzenie wierzytelności

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów umorzone wierzytelności. Przy czym, jeżeli uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne, a tym samym opodatkowane, to w momencie umorzenia takie należności mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych. Należy jednak pamiętać, że po upływie okresu przedawnienia wierzytelności nie można już tego zrobić.

Praca własna podatnika

Podatnikom podatku dochodowego od osób fizycznych ustawodawca nie pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości:

  • własnej pracy podatnika;
  • małoletnich dzieci podatnika;
  • małżonka podatnika.

W przypadku gdy podatnik prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki osobowej do kosztów nie może zaliczyć również wartości pracy wykonywanej przez małżonka wspólnika lub małoletnie dzieci wspólnika. Zakaz ten dotyczy wszystkich wspólników spółki.

Od 2019 roku wynagrodzenie członków rodziny, w tym małżonka lub małoletnich dzieci może stanowić koszt uzyskania przychodu, o czym więcej w artykule: Wynagrodzenie członków rodziny wliczane w koszty uzyskania przychodu.

Wydatki socjalne z ZFŚS

Wydatki socjalne poczynione z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Inaczej jest w przypadku wydatków socjalnych finansowanych spoza ZFŚS. Obie ustawy podatkowe przewidują wyłączenie z kosztów uzyskania przychodu wydatków pracodawcy na działalność socjalną. Formalnie wydatki na działalność socjalną są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu niezależnie od tego, czy są finansowane z ZFŚS czy z innych środków.

Natomiast w sytuacji, gdy cel spotkania nie jest wyłącznie rekreacyjny, wówczas można uznać, że zasadniczym celem spotkania jest właśnie integracja. Wówczas wydatki poniesione na zorganizowanie takiej imprezy mogą być kosztem.

Świadczenia urlopowe

Wydatkami o charakterze socjalnym, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, są świadczenia urlopowe. Możliwość wypłaty świadczeń urlopowych mają tylko ci pracodawcy, którzy zatrudniają mniej niż 50 osób i w związku z tym nie tworzę ZFŚS.

Tylko świadczenia urlopowe naliczone i wypłacone zgodnie z przepisami o ZFŚS mogę zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Koszty podróży służbowych

Koszty związane z podróżami służbowymi pracowników zasadniczo mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Stanowią one część kosztów związanych z zatrudnieniem i ich pokrywanie przez pracodawcę jest wywiązywaniem się z nałożonych na niego obowiązków.

Koszty podróży służbowych osób nieposiadających statusu pracowników mogą zostać uwzględnione w kosztach przedsiębiorcy wówczas, gdy nie ujęła ich już osoba wykonująca tę umowę. Zależy to m.in. od tego, czy umowa jest wykonywana w ramach prowadzonej przez tę osobę działalności gospodarczej czy nie. W tym celu zleceniodawca – przedsiębiorca powinien zwrócić się do zleceniobiorcy o złożenie oświadczenia, że wykonywane przez tę osobę czynności nie wchodzą w zakres wykonywanej przez nią działalności gospodarczej.

Koszty podróży służbowych odbywanych przez członków organów zarządzających mogą stanowić koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że istnieje związek między odbytą podróżą a prowadzoną przez spółkę działalnością, a dodatkowo można wskazać dokument, z którego wynika prawo członka zarządu do otrzymywania tego rodzaju świadczeń.

Składki na rzecz organizacji

Przedsiębiorcy nie mają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów składek na rzecz organizacji, do których ich przynależność nie jest obowiązkowa.

Jeżeli podatnik ponosi wydatki na składkę funduszu marketingowego międzynarodowej organizacji płatniczej, to takie koszty nie są ponoszone w ramach jego działalności gospodarczej a więc zaliczane są do katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Gdy podatnik odnosi korzyści z tytułu uczestnictwa w powyższym funduszu, to związek między wydatkiem na składkę a osiąganymi przezeń przychodami jest zbyt odległy, aby takie wydatki zaliczyć w poczet kosztów podatkowych.

Dokształcanie przedsiębiorcy

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, mają obowiązek albo są zmuszone innymi okolicznościami do podnoszenia swoich kwalifikacji. Koszty z tym związane mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli podatnik jest w stanie uzasadnić, że odbycie danego rodzaju kursu, szkolenia, uzyskanie określonego tytułu zawodowego jest ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a zatem wiedza zdobyta w czasie tych szkoleń zostanie wykorzystana w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa. Za wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów zostaną uznane koszty związane ze szkoleniami, które powiększają poziom ogólnej wiedzy, ale nie dostarczają wiedzy, która może być wykorzystana w prowadzeniu działalności gospodarczej, w zakresie jej przedmiotu albo sposobu zarządzania firmą.

Artykuły
Brak wyników.
Więcej artykułów
Wzory
Brak wyników.
Więcej wzorów