0 0
dni
0 0
godz
0 0
min
0 0
sek

Pracodawca pobiera podatek od PIT-0 – co robić?

Nasz ekspert:
Artykuły autora

Wielkość tekstu:

Podstawowym celem wprowadzenia PIT-0 było umożliwienie osobom młodym uzyskiwania wyższego wynagrodzenia z tytułu wykonywanej pracy. Niektórzy pracodawcy nie respektują jednak obowiązujących zasad i bezprawnie pobierają zaliczki na podatek dochodowy od pracownika, który nie ukończył 26. roku życia – co zrobić w takiej sytuacji?

Jak działa PIT-0?

PIT-0 jest roboczą nazwą zwolnienia podatkowego przeznaczonego dla osób, które nie ukończyły 26 lat i które osiągają przychody ze stosunku pracy, na podstawie umowy zlecenia, praktyki absolwenckiej lub stażu uczniowskiego. W praktyce ulga dla młodych polega na tym, że otrzymują oni wyższą pensję za swoją pracę, ponieważ nie zostaje ona pomniejszona o zaliczki na podatek dochodowy. PIT-0 nie zwalnia jednak pracodawcy od konieczności odprowadzania za zatrudnionego składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Niesłuszne pobieranie zaliczek podatkowych przy PIT-0

Część polskich pracodawców celowo lub przez zaniedbanie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od pracowników, którzy nie ukończyli 26. roku życia. Od razu zaznaczmy, że taka praktyka stanowi poważne naruszenie przepisów podatkowych i jest bezprawna. Zatrudniający nie może pobierać zaliczek podatkowych od młodego pracownika bez względu na to, czy będzie je później przekazywał do urzędu skarbowego, czy też wykorzysta w innym celu (np. prywatnym lub firmowym).

Jeśli pracodawca wypłaca młodemu pracownikowi mniejszą pensję, niż powinien, warto zadbać, aby takie zdarzenie zostało należycie udokumentowane. Wypłata wynagrodzenia powinna następować w formie elektronicznej (tj. przelewem na wskazane konto bankowe), względnie do ręki przy jednoczesnym pokwitowaniu wysokości wypłaconej kwoty przez obie strony stosunku pracy. W przypadku wypłaty pensji w formie gotówkowej bez żadnego pokwitowania pracownik będzie miał bardzo trudne zadanie, aby wykazać, że otrzymywał zaniżone wynagrodzenie – zwłaszcza, jeśli jego część była wykorzystywana przez pracodawcę na prywatne cele i nigdy nie była odprowadzana na rachunek urzędu skarbowego.

Pamiętajmy, że nie ma znaczenia, na jaki cel były wykorzystywane niesłusznie pobierane zaliczki. Pracodawca może argumentować swoje działania trudną sytuacją finansową firmy, problemami z księgowością, błędną interpretacją przepisów lub nawet chęcią odkładania tych pieniędzy dla pracownika i wypłaceniem ich mu w przyszłości. Zatrudniający nie może zmniejszać pensji młodemu pracownikowi bez względu na to, jakie przyświecały mu w tym zakresie intencje

Wezwanie do zapłaty – pierwszy krok do odzyskania pieniędzy

Pracownik, który zorientował się, że otrzymuje zbyt niską pensję, powinien w pierwszej kolejności wyjaśnić całą sprawę z przełożonym. W niektórych przypadkach zdarza się, że rozmowa przyniesie oczekiwany skutek, natomiast pobranie zaliczki podatkowej nastąpiło przez zwykłą pomyłkę. W takim przypadku konieczne jest dokonanie wyrównania pensji, które odbywa się zwyczajowo wraz z wypłatą następnego wynagrodzenia za pracę.

Jeśli pracodawca nie chce zwrócić błędnie pobranych zaliczek, dobrym rozwiązaniem będzie sporządzenie wezwania do zapłaty. Pismo to musi zostać skierowane bezpośrednio do zatrudniającego – można je wysłać listem poleconym lub wręczyć osobiście, przy czym w tym drugim przypadku konieczne jest uzyskanie pokwitowania odbioru. Wezwanie nie musi być długie, wystarczy, że pracownik umieści w nim żądanie zapłaty konkretnej kwoty pieniężnej tytułem zwrotu bezprawnie pobranych zaliczek podatkowych. Warto podkreślić, że pracownik korzysta z ulgi dla młodych i w jego przypadku pobieranie takich zaliczek jest niezgodne z obowiązującymi przepisami podatkowymi. Kolejnym elementem jest wskazanie daty zapłaty, zwyczajowo powinna ona obejmować kilka dni. Równie istotne jest określenie rachunku do zwrotu lub wysunięcie prośby, aby zapłata nastąpiła wraz z wypłatą kolejnej pensji pracowniczej, względnie wypłacenie pieniędzy w gotówce do rąk zatrudnionego. Na końcu wezwania pracownik powinien umieścić swój podpis.

Wezwanie do zapłaty może być sporządzone samodzielnie przez zatrudnionego i nie wymaga korzystania z pomocy prawnika. Pismo takie można wnieść do pracodawcy w każdej chwili.

Pozew o zapłatę wynagrodzenia – drugi krok do odzyskania pieniędzy

Pracownik nie ma obowiązku korzystania z wezwania do zapłaty, może od razu skierować swoją sprawę do sądu pracy. Oczywiście omawiane wezwanie jest dobrym rozwiązaniem nawet wtedy, gdy sprawa i tak finalnie trafi na wokandę – zatrudniony pokazuje w ten sposób przed sądem, że próbował rozwiązać spór w sposób ugodowy, jednak pracodawca nie chciał skorzystać z tej możliwości.

Skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego wymaga w omawianym przypadku złożenia pozwu o zapłatę zaległego wynagrodzenia. Ostatecznie bezprawnie pobrane zaliczki stanowią część pensji pracowniczej. Powód może żądać zapłaty nie tylko faktycznie pobranej przez pracodawcę kwoty, lecz także odsetek od opóźnienia w jej wypłacie.

Pozew sądowy powinien zawierać w swej treści:

  • określenie pracodawcy;
  • oznaczenie pracownika;
  • dane sądu, do którego kierowany jest pozew – sądem właściwym będzie tutaj sąd rejonowy, wydział pracy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę pracodawcy, względnie miejsce wykonywania pracy;
  • żądanie zapłaty zaległego wynagrodzenia wraz z podaniem dokładnej kwoty (żądanie odsetek nie jest obowiązkowe, jednak jeśli już nastąpi, warto aby pracownik rozdzielił kwotę na świadczenie główne, tj. zaległą pensję oraz odsetki od nieterminowej płatności);
  • uzasadnienie wraz z przytoczeniem dowodów w sprawie, np. pasków z wynagrodzenia, wyciągów z rachunku bankowego dokumentujących wysokość otrzymywanej pensji, wezwania do zapłaty, jeśli takie pojawiło się w ogóle w sprawie;
  • podpis powoda;
  • załączniki (np. dokumenty dołączane do pozwu, dowód wniesienia opłaty sądowej za pozew – jeśli jest wymagany).

Jeśli żądanie powoda nie przekracza kwoty 50 000 zł, to jest on zwolniony z mocy prawa z konieczności ponoszenia opłaty sądowej za pozew. Jeśli jednak mamy do czynienia z wyższą kwotą, pracownik musi uiścić opłatę w wysokości 5% dochodzonej przez siebie należności. Oczywiście powód może starać się wówczas o uzyskanie częściowego lub całkowitego zwolnienia od kosztów sądowych – w tym celu do pozwu powinien dołączyć wniosek o takie zwolnienie, uzasadnić dlaczego w jego przypadku jest ono konieczne oraz załączyć prawidłowo wypełniony formularz – oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania osoby fizycznej ubiegającej się o zwolnienie od kosztów sądowych.

Komplet dokumentów, oprócz wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych i oświadczenia majątkowego, powinien zostać złożony do sądu w 3 egzemplarzach – dla powoda, dla pozwanego oraz dla sądu. Pamiętajmy, że roszczenia pracownicze ulegają przedawnieniu po 3 latach od dnia ich wymagalności – w tym przypadku od dnia, w którym pracownik powinien otrzymać pensję w należytej wysokości.

Skarga do PIP

Niezależnie od powyższych rozwiązań młody pracownik ma prawo skierować całą sprawę do właściwej Państwowej Inspekcji Pracy. Pismo kierujemy do właściwego okręgowego inspektoratu pracy lub oddziału okręgowego inspektoratu pracy właściwego do rozpatrzenia sprawy ze względu na siedzibę pracodawcy. W tym zakresie nie istnieją żadne wymogi formalne ani gotowe wzory, z których mógłby skorzystać zatrudniony – pismo należy przygotować samodzielnie i dokładnie wyjaśnić w nim, na czym polega problem z wypłatą wynagrodzenia i od kiedy dokładnie trwa.

Po przyjęciu skargi inspektor pracy może wszcząć kontrolę i zażądać od pracodawcy złożenia odpowiednich wyjaśnień. Jeśli jego zdaniem skarga będzie bezzasadna, to oczywiście żadnej sprawy nie będzie. Bez względu na podjęte przez PIP decyzje pracownik zawsze ma jednak prawo do skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Jeśli inspektor pracy uzna, że pracodawca nie wypłaca wynagrodzenia lub wypłaca je z opóźnieniem, może:

  • nakazać mu wypłatę wynagrodzenia za pracę oraz innych świadczeń przysługujących zatrudnionemu w trybie natychmiastowym,
  • wszcząć postępowanie w sprawie popełnienia wykroczenia przeciwko prawom pracownika.

Podsumowanie

Pracodawca nie ma prawa pobierania zaliczek na podatek dochodowy od pracowników, którzy nie ukończyli 26. roku życia – takie działanie jest całkowicie bezprawne. Jeśli dojdzie już do tej sytuacji, zatrudniony może żądać zwrotu niesłusznie pobranej części swojej pensji na drodze wezwania do zapłaty lub w ramach odpowiedniego postępowania sądowego. Niezależnie od tego ma prawo skierować przeciwko pracodawcy skargę do PIP.

Artykuły
Brak wyników.
Więcej artykułów
Wzory
Brak wyników.
Więcej wzorów