Pracownikowi, który w czasie trwania stosunku pracy był niezdolny do jej wykonania z powodu choroby, z reguły przysługuje najpierw wynagrodzenie chorobowe, a następnie zasiłek chorobowy. Te dwa świadczenia nie stanowią dla pracownika różnicy, gdyż z jednego i drugiego tytułu otrzymuje on takie same wynagrodzenie. Różnica występuje u pracodawcy, który je wypłaca. Okres ich wypłaty jest ściśle określony w przepisach i należy je ustalać według określonych zasad.
Czas trwania wynagrodzenia chorobowego
Wynagrodzenie chorobowe wypłaca pracodawca przez okres wskazany w Kodeksie pracy.
Za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego (a w przypadku pracownika, który ukończył 50. rok życia - trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego), pracodawca co do zasady wypłaca 80% wynagrodzenia. Kwota ta może być wyższa, jeżeli uregulowane to jest wewnątrzzakładowymi przepisami.
Wysokość wynagrodzenia chorobowego
Wynagrodzenie chorobowe, jak już wcześniej wspomniano, z reguły wynosi 80%. Od tej zasady są wyjątki, co oznacza, że wynagrodzenie chorobowe w wysokości 100% wynagrodzenia przez wskazane wcześniej okresy, odpowiednio do 33 lub do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, przysługuje za czas niezdolności do pracy spowodowanej:
wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy,
chorobą przypadającą w czasie ciąży,
poddaniem się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddaniem się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów (art.92 par. 1 kp).
Powołane przepisy, w zakresie dotyczącym pracowników, których wiek przekroczył 50 lat, odnoszą się do niezdolności do pracy przypadającej po roku kalendarzowym, w którym pracownik ukończył 50. rok życia.
Wynagrodzenie chorobowe a limit 33 dni (14 dni)
Limit ten ustala się, sumując wszystkie okresy niezdolności do pracy spowodowanej chorobą w roku kalendarzowym. Nie ma znaczenia, czy występują tutaj przerwy między okresami choroby, czy nastąpiła zmiana pracodawców w ciągu roku, czy to że pracownik pozostaje zatrudniony u kilku pracodawców w tym samym czasie.
Limit 34 dni lub 14 dni przypada na dany rok kalendarzowy. Od nowego roku pracodawca od nowa wypłaca wynagrodzenie chorobowe za 33 (14) dni.
W przypadku gdy ustaje stosunek pracy, pracodawca wystawia świadectwo pracy, w którym zobowiązany jest podać między innymi informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego, w tym łączną liczbę dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie chorobowe zgodnie z art. 92 kp, w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy.
Kolejny pracodawca sumuje dni choroby pracownika u poprzedniego pracodawcy z dniami choroby, które występują podczas zatrudnienia u niego w danym roku i wypłaca wynagrodzenie chorobowe tylko do limitu 33 lub 14 dni.
Do okresu 33 (14) dni wlicza się okresy niezdolności do pracy, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie chorobowe oraz okresy, za które pracownik nie ma prawa do wynagrodzenia chorobowego z przyczyn określonych w art. 14-17 ustawy zasiłkowej w tym:
niepodjęcie innej pracy podczas odsunięcia od pracy z powodu nosicielstwa zarazków choroby zakaźnej;
niezdolność spowodowana umyślnym przestępstwem lub wykroczeniem ubezpieczonego;
niezdolność wskutek nadużycia alkoholu - 5 pierwszych dni;
wykonywanie pracy zarobkowej w czasie orzeczonej niezdolności do pracy lub wykorzystywania zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia.
Sposób wyliczenia wynagrodzenia chorobowego
Wynagrodzenie chorobowe jest składnikiem, które stanowi podstawę naliczenia składki zdrowotnej i zaliczki na podatek dochodowy. Wynagrodzenie chorobowe nie stanowi podstawy naliczenia składek ZUS.
