Czy wydatki na internet domowy można uznać za koszt podatkowy i umieścić w KPiR?
Irena, Jaworzno
Jeżeli internet wykorzystywany jest do prowadzonej działalności gospodarczej i spełnia ogólne kryteria kosztu podatkowego, to wydatki na internet domowy mogą zostać ujęte w rozliczeniu podatkowym i wpisane do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
Uzasadnienie
Podstawową kwestią wymagającą ustalenia jest określenie, czy korzystanie przez danego podatnika z sieci ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. W celu odpowiedzi na tak postawione pytanie należy odnieść się do ogólnej definicji kosztów, wskazanej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 22 ust. 1 ustawy PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
Dodatkowo w doktrynie podkreśla się wielokrotnie, że kosztami są zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów. W świetle powyższego można sformułować kilka warunków podstawowych, które muszą zaistnieć, aby można było mówić o kosztach podatkowych. Konkretny wydatek musi:
-
pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
-
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy PIT,
-
być właściwie udokumentowany.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy, należy zaznaczyć, że w sytuacji gdy podatnik jest w stanie udowodnić, że domowy internet jest w całości wykorzystywany do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, może cały poniesiony wydatek zaliczyć do kosztów podatkowych. W takiej sytuacji przedsiębiorca wpisuje koszt abonamentu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kolumnie 13 „Pozostałe koszty”.
W tym miejscu trzeba jednak wskazać, że w praktyce podatnikowi będzie bardzo trudno udowodnić, że domowy internet służy wyłącznie celom firmowym i nie jest wykorzystywany w życiu prywatnym. W rezultacie zalecanym rozwiązaniem jest ustalenie odpowiedniej proporcji pozwalającej na określenie i rozgraniczenie celów prywatnych oraz firmowych.
Problem polega jednak na tym, że żaden przepis ustawy nie wyjaśnia, w jaki sposób podatnik może taką proporcję określić. Z drugiej strony organy podatkowe przedstawiają bardzo rygorystyczne stanowisko, zgodnie z którym jeśli abonament na korzystanie z internetu nie pozwala wyodrębnić, jaka część opłaty dotyczy prowadzonej w mieszkaniu działalności, a jaka prywatnych celów podatnika, to zapłacona kwota w ogóle nie może być uznana za koszt. Niejednokrotnie zostało podkreślone, że ciężar rzetelnego podziału wydatków dotyczących zużycia energii elektrycznej, internetu oraz telefonu stacjonarnego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej i części wykorzystywanej dla potrzeb osobistych domowników spoczywa zawsze na podatniku (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 04.11.2011 r. nr ILPP2/443-1162/11-3/Akr).
Przykład 1.
Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w swoim mieszkaniu. Ponosi wydatki na sieć, jednak nie potrafi określić, w jakiej części wykorzystuje internet do celów firmowych. W konsekwencji nie może zaliczyć wydatków na abonament internetowy do kosztów podatkowych.
Co do zasady fiskus odrzuca możliwość ustalenia proporcji w oparciu o kryterium powierzchni mieszkania wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej. Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 25.06.2012 r., IBPBI/1/415-379/12/ZK: Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków z tytułu użytkowania sieci Internet, zaznaczyć należy, iż gdyby stosowna umowa dot. użytkowania tej sieci została zawarta w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to co do zasady poniesione z tego tytułu wydatki mogłyby stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności. Zważywszy jednak, iż ze złożonego wniosku nie wynika, iż umowa spełniająca ww. warunki została zawarta, jak również, iż Wnioskodawczyni wskazała, że wydatki z tego tytułu zamierza rozliczać w stosownej proporcji do powierzchni mieszkania, wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie sposób uznać, iż wydatki te mogą stanowić koszt podatkowy.
Przykład 2.
Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w swoim mieszkaniu o powierzchni 100 m2. Wykorzystuje do tego w całości jeden pokój o powierzchni 30 m2. W rezultacie do rozliczania wydatków na internet przyjął proporcję 30% w stosunku do kosztu abonamentu. Zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych taki sposób wydzielenia kosztu jest nieprawidłowy.
W tych okolicznościach wydaje się, że najlepszym rozwiązaniem będzie ustalenie, ile godzin w miesiącu podatnik rzeczywiście wykorzystuje internet do prowadzenia działalności gospodarczej, a przez ile godzin jest użytkowany prywatnie.
Przykład 3.
Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w swoim mieszkaniu. Ponosi również wydatki na internet domowy. Zgodnie z prowadzoną przez niego ewidencją wykorzystywał internet do celów firmowych przez 120 godzin w miesiącu. W zakresie potrzeb prywatnych korzystał z internetu przez 240 godzin. Oznacza to, że podatnik może zastosować proporcję 30% (120/360 x 100%).
Podsumowując powyższe, prawidłowo wydzielone oraz udokumentowane wydatki na internet domowy mogą zostać wpisane do podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Trzeba jednak pamiętać, że ciężar dowodowy za każdym razem spoczywa na podatniku.
