Podatnicy korzystający ze zwolnienia podmiotowego od podatku VAT muszą stale pilnować, aby nie został przekroczony limit sprzedaży, ponieważ to powoduje utratę prawa do zwolnienia oraz konieczność odprowadzania podatku należnego. W kontekście różnych sytuacji mogących powodować utratę prawa do zwolnienia warto zastanowić się, czy sprzedaż wyposażenia a limit zwolnienia z VAT mają wzajemny wpływ na siebie? Sprawdź, czy przychód ze sprzedaży wyposażenia firmowego wlicza się do limitu zwolnienia z VAT!
Zasady zwolnienia podmiotowego od podatku VAT
Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.
W myśl art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc, począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.
Z perspektywy podatnika zwolnionego od podatku VAT istotne jest zatem monitorowanie wartości sprzedaży, do czego zresztą obliguje ich art. 109 ust. 1 ustawy VAT.
Jednocześnie warto mieć na uwadze, że nie każda sprzedaż będzie wliczać się do limitu zwolnienia, a katalog takich czynności został określony w art. 113 ust. 2 ustawy VAT.
W pkt 3 ww. artykułu czytamy, że nie wlicza się do limitu zwolnienia z VAT odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
Sprzedaż wyposażenia a limit zwolnienia z VAT
Analizowany art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy VAT odnosi się do sytuacji odpłatnego zbycia środków trwałych oraz WNiP podlegających amortyzacji.
W pierwszej kolejności wskażmy zatem, że zgodnie z art. 22a ustawy PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Jednocześnie możemy wskazać, że zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy PIT podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
W rezultacie, jeżeli wartość nabytej rzeczy nie przekracza 10 000 zł, podatnik może podjąć decyzję o niezaliczaniu takiego składnika do środków trwałych. Nie podlega on wpisaniu do ewidencji i nie jest amortyzowany. Skutkuje to zatem tym, że nie uzyskuje statusu środka trwałego. Wartość takiego składnika jest ujmowana w kosztach w całości w miesiącu oddania do używania.
To z kolei prowadzi do wniosku, że w świetle art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy VAT wartość sprzedaży takiego składnika będzie wliczana do limitu zwolnienia z VAT.
Równocześnie możemy wskazać, że zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy PIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h–22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h–22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
Podatnicy mogą zatem podjąć decyzję, że składniki majątkowe o wartości równej lub niższej niż 10 000 zł zaliczą do środków trwałych i wtedy albo zamortyzują je jednorazowo, albo na zasadach ogólnych poprzez odpisy amortyzacyjne rozłożone w czasie.
W takim wypadku odpłatne zbycie tych składników nie będzie wliczane do limitu zwolnienia, ponieważ sprzedaż obejmuje środki trwałe podlegające amortyzacji.
Przykład 1.
Czy w przypadku sprzedaży wyposażenia wartość zbycia wlicza się do limitu zwolnienia od podatku VAT?
Podatnik zwolniony z VAT zakupił na początku roku drukarkę cyfrową o wartości 8000 zł. Skorzystał z możliwości, jaką daje art. 22d ustawy PIT i w tym samym miesiącu całą wartość ujął w kosztach w momencie oddania jej do używania. Drukarka nie została wpisana do ewidencji środków trwałych. W listopadzie wartość ogółu sprzedaży osiągnęła poziom 195 000 zł. 1 grudnia podatnik sprzedał drukarkę. Biorąc pod uwagę treść art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy VAT, dokonał zbycia wyposażenia niebędącego środkiem trwałym, zatem 1 grudnia podatnik traci prawo do zwolnienia. Jeżeli podatnik na mocy art. 22f ust. 3 ustawy PIT ująłby drukarkę w ewidencji ŚT i dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w styczniu, to wartość sprzedaży takiego środka trwałego podlegającego amortyzacji nie wliczałaby się do limitu zwolnienia od VAT. Dokonując sprzedaży 1 grudnia, podatnik nie utraciłby zwolnienia.
Nie ulega wątpliwości, że przepisy podatkowe w takim przypadku nie są spójne. Biorąc pod uwagę racjonalność ustawodawcy, wydaje się, że kwestia wliczania do limitu sprzedaży wartości sprzedaży składnika majątku nie powinna być determinowana okolicznością ujęcia go jako środka trwałego w ewidencji.
Co więcej, na takie rozróżnienie nie wskazuje również art. 288 ust. 2 dyrektywy VAT. Z brzmienia tego przepisu wynika, że nie wlicza się do limitu sprzedaży wartości zbycia materialnych lub niematerialnych dóbr inwestycyjnych.
Przepisy unijne posługują się zatem zwrotem „dobra inwestycyjne” bez odnoszenia się do kwestii ich amortyzacji. W konsekwencji możemy stwierdzić, że przepisy krajowe nie są w pełni zgodne z regulacjami wspólnotowymi.
Normy ustawy VAT wymagają w tym zakresie doprecyzowania, zarówno biorąc pod uwagę regulacje ustawy PIT, jak i dyrektywy unijnej VAT. Literalne brzmienie art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy VAT rodzi sporo wątpliwości interpretacyjnych, co może dawać pole do nadużywania.
