Przedsiębiorcy, którzy posiadają (praktycznie niezbędny w obecnych czasach) rachunki bankowe może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu wydatki związane z prowadzeniem konta w banku. Warunkiem jest jednak, by operacje wykonywane za pomocą danego rachunku były związane z prowadzoną działalnością (art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Opłaty za jakie operacje można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?
Fakt posiadania rachunku generuje różnorodne opłaty na rzecz banku. Są one związane przede wszystkim z założeniem oraz utrzymaniem konta oraz z dokonywaniem za jego pośrednictwem różnych przelewów. Przez wzgląd na fakt, iż katalog różnego rodzaju należności, jakie obecnie na swoich klientów nakłada większość banków jest bardzo szeroki, do kosztów uzyskania przychodu przedsiębiorca może zaliczyć praktycznie każdą z nich. Mogą być to zatem zarówno prowizja za prowadzenie rachunku, czy też za wykonanie przelewu przez właściciela rachunku, jak też opłaty za karty bankomatowe oraz wypłatę gotówki w placówce innego banku.
Istotne, iż wydatki poniesione z tytułu posiadania rachunku bankowego mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w pełnej wysokości.
Czy wystarczy wyciąg bankowy?
Par. 13 pkt 4 rozporządzenia w sprawie prowadzenia księgi stanowi, iż za dowód księgowy można uznać m.in. dowody opłat pocztowych i bankowych. Rodzajem takiego dokumentu jest wyciąg bankowy, który najczęściej stanowi podstawę do zaksięgowania omawianych wydatków.
Warto wspomnieć, iż równoważnymi dowodami są wyciągi bankowe drukowane przez bank, jak i te pobrane, a następnie wydrukowane przez przedsiębiorcę z systemu bankowości elektronicznej. Spowodowane jest to faktem, iż bez względu na formę, wystawcą takiego dokumentu zawsze jest bank.
Księgowanie opłat bankowych
Wszystkie wydatki związane z prowadzeniem rachunku bankowego powinny znaleźć się w kolumnie 13 KPiR (“Pozostałe wydatki”). Co ważne, prawo do potrącenia takiego kosztu, zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje tylko w tym roku podatkowym, w którym został on poniesiony.
Bez względu na to, jaką metodę ewidencjonowania kosztów w KPiR przedsiębiorca przyjął, za dzień poniesienia wydatku powinien przyjąć on dzień wystawienia faktury (rachunku) bądź innego dowodu stanowiącego podstawę do ujęcia kosztu (art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
W związku z tym, o momencie zaksięgowania ww. kosztów decydować będzie data wystawienia wyciągu bankowego. Przy czym przedsiębiorca nie powinien księgować każdej operacji z osobna pod datą jej fizycznego naliczenia przez bank, ale przez zsumowanie wszystkich i wpisanie łącznej wartości pod datą wystawienia wyciągu bankowego.
