W ostatnim czasie obserwujemy stosunkowo dużą liczbę zmian przepisów dążących do ułatwienia funkcjonowania przedsiębiorców. Od 1 stycznia 2020 roku obowiązuje m.in. jeden numer konta do rozliczeń z urzędem skarbowym. Nowi przedsiębiorcy poruszają się już w nowej rzeczywistości czyli znają możliwość zapłaty podatku na mikrorachunek. Przedsiębiorcy którzy założyli działalność przed 2020 rokiem pamiętają jeszcze jak wpłaty podatków dokonywane były na rachunku urzędów skarbowych. Sprawdźmy, gdzie wpłacić zobowiązanie z tytułu zeznania rocznego za 2020 rok!
Mikrorachunek czyli jeden numer konta do rozliczeń z urzędem skarbowym
Do końca 2019 roku każdy urząd skarbowy posiadał kilka numerów rachunków bankowych przypisanych do konkretnego podatku. Przedsiębiorcy dokonywali odrębnych wpłat następujące rachunki:
- CIT – podatek dochodowy od osób prawnych,
- PIT – podatek dochodowy od osób fizycznych,
- VAT – podatek od towarów i usług,
- KP PCC SD – karta podatkowa, podatek od czynności cywilnoprawnych, podatek od spadków i darowizn.
Taki stan powodował, że podatnik musiał dokonywać przelewów na wiele różnych kont z firmowego rachunku bankowego. Dodatkowe utrudnienie pojawiało się, gdy trzeba było dokonać zapłaty podatku do różnych urzędów skarbowych. Jak już wskazaliśmy, każdy urząd skarbowy posiadał własne numery kont, co rodziło ryzyko pomyłki przy dokonywaniu przelewu. Sytuacje takie powodowały konieczność każdorazowego wyszukania konkretnego numeru rachunku.
Powyższe dość skomplikowane rozwiązanie zostało znacznie uproszczone poprzez wprowadzenie jednego, uniwersalnego numeru konta, przypisanego do konkretnego podatnika, za pośrednictwem którego dokonuje rozliczeń z urzędem skarbowym.
- sumę kontrolną;
- numer rozliczeniowy jednostki organizacyjnej banku;
- identyfikator podatkowy.
W konsekwencji zostało zminimalizowane ryzyko pomyłki przy dokonywaniu wpłat należności podatkowych. Zapłata jest bowiem dokonywana na jeden indywidualny rachunek przypisany do konkretnego podatnika lub płatnika. Rozwiązanie to jest analogiczne do zmiany zasad dokonywania płatności składek. Począwszy od 1 stycznia 2018 r., płatnicy składek posiadają jeden numer rachunku przypisany do nich i właściwy do wykonywania płatności ZUS.
Na marginesie warto zwrócić uwagę na to, że przepis Ordynacji podatkowej zakłada możliwość regulowania należności wynikających z podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku dochodowego od osób prawnych, podatku od towarów i usług oraz niepodatkowych należności budżetowych. Póki co pozostałe zobowiązania podatkowe (np. podatek PCC) nie są objęte możliwością rozliczenia w ramach indywidualnego rachunku podatnika.
Struktura indywidualnego rachunku podatkowego
Przepisy Ordynacji podatkowej określają również strukturę numeru indywidualnego rachunku podatkowego, który zawiera sumę kontrolną, numer rozliczeniowy jednostki organizacyjnej banku oraz identyfikator podatkowy. Podobnie jak w przypadku osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług, identyfikatorem jest numer PESEL, a w przypadku pozostałych podmiotów – NIP.
Co więcej, indywidualny rachunek podatkowy jest wykorzystywany wyłącznie do dokonywania wpłat i identyfikacji podmiotu na poziomie urzędu skarbowego. Ponadto indywidualny rachunek podatkowy zawiera historii wpłat podatników.
Co równie istotne, na indywidualne rachunki podatkowe nie są dokonywane zwroty nadpłat. W tym zakresie obowiązują dotychczasowe regulacje. Taki zwrot jest więc dokonywany na rachunek bankowy zgłoszony przez podatnika zgodnie z Ustawą o zasadach ewidencji podatników i płatników.
Modyfikacja zasad zaliczania wpłat na poczet zobowiązań podatkowych - jeden numer konta do rozliczeń z urzędem skarbowym
Równocześnie z wprowadzeniem indywidualnego rachunku podatkowego wprowadzono zmianę dotyczącą reguł zaliczania wpłat na poczet istniejących zobowiązań podatkowych. Zgodnie z art. 62 § 1 Ordynacji podatkowej „Jeżeli na podatniku ciążą zobowiązania podatkowe z różnych tytułów, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet podatku zgodnie ze wskazaniem podatnika, a w przypadku braku takiego wskazania - na poczet zobowiązania podatkowego o najwcześniejszym terminie płatności spośród wszystkich zobowiązań podatkowych podatnika. W przypadku gdy na podatniku ciążą zobowiązania podatkowe, których termin płatności upłynął, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności we wskazanym przez podatnika podatku, a w przypadku braku takiego wskazania lub braku zaległości podatkowej we wskazanym podatku - na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności spośród wszystkich zaległości podatkowych podatnika”.
W konsekwencji, wpłaty dotyczące zobowiązania, którego termin płatności upłynął, będą zaliczane na poczet zobowiązania o najwcześniejszym terminie płatności we wskazanym przez podatnika podatku. W przypadku braku takiego wskazania lub braku zaległości we wskazanym podatku – na zaległości o najstarszym terminie płatności spośród wszystkich zaległości podatnika.
Przykład 1.
Przedsiębiorca posiada zaległości podatkowe w podatku CIT oraz VAT. Do końca 2019 r. dokonując wpłaty, mógł określić, która zaległość i za jaki okres podatkowy ma zostać zapłacona w pierwszej kolejności. Natomiast począwszy od 1 stycznia 2020 r., automatycznie zostaje pokryta zaległość o najstarszym terminie płatności wybranego podatku CIT lub VAT.
Powyższy przepis powoduje, że niezależnie od intencji płatnika, najstarsze zaległości zawsze są pokrywane jako pierwsze, co najprawdopodobniej ma na celu zapobieganie przedawniania się zobowiązań.
