Leasing to jedna z form finansowania, z której chętnie korzystają firmy. Jednak od 2011 roku jest również dostępny bez przeszkód dla klientów indywidualnych. Jak działa leasing konsumencki? Czy może być alternatywą dla kredytu?
Na czym polega leasing konsumencki?
Leasing konsumencki to forma finansowania skierowana do osób fizycznych, które nie prowadzą działalności gospodarczej. Możemy spotkać się również z nazwą leasing osobisty lub prawny. W tym przypadku umowa jest zawierana zazwyczaj pomiędzy firmą leasingową (leasingodawca) a osobą fizyczną (leasingobiorca). Przedmiot leasingu to nieruchomości lub rzeczy ruchome, takie jak: samochody, sprzęt, oprogramowania. Leasingodawca udostępnia osobie fizycznej możliwość korzystania z przedmiotu leasingu przez okres oznaczony w umowie. W zamian konsument zobowiązuje się do wpłacania rat według ustalonego harmonogramu.
Warto podkreślić, że leasingobiorca nie nabywa w takiej sytuacji praw własności, a jedynie możliwość użytkowania danego przedmiotu. Jednak warto zaznaczyć, że na podstawie odrębnych przepisów może istnieć możliwość wykupienia danej rzeczy przez leasingobiorcę. Na tej podstawie wyodrębnia się dwie formy leasingu. Pierwsza z nich zakłada, że przedmiot leasingu to środek trwały, którego właścicielem jest firma leasingowa. Jej obowiązkiem jest dokonanie odpisów amortyzacyjnych. Natomiast użytkownik musi jedynie regularnie wpłacać raty na konto leasingodawcy. Jest to leasing operacyjny. Natomiast druga forma zakłada, że przedmiot leasingu to środek trwały leasingobiorcy, który ma prawo uwzględnić w kosztach podatkowych odpisy amortyzacyjne oraz odsetki związane z ratami.
Leasing konsumencki a kredyt
Umowa leasingowa musi być zgodna z zapisami w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2011 Nr 126 poz. 715). Jednak w art. 4. znajdziemy informację, że nie stosuje się ich do umowy leasingowej, która nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu leasingu przez konsumenta. Dotyczy ona wyłącznie tych umów leasingowych, które zakładają obowiązek nabycia przedmiotu w ramach odrębnej umowy, uzależniając go od żądania leasingodawcy. Jakie możemy znaleźć różnicę między tą formą finansowania a kredytem? Pierwszą z nich jest cel umowy. Leasing zakłada użytkowanie środka trwałego z możliwością wykupu. Z kolei kredyt konsumencki może być udzielony na dowolny cel. Leasingobiorca nie posiada praw własności do przedmiotu umowy. Natomiast prawa własności do przedmiotu zakupionego z kredytu przechodzi na kredytobiorcę.
Różnice możemy znaleźć również w przypadku sprawdzania zdolności kredytowej. Banki robią to skrupulatnie z obowiązkiem dostarczenia szeregu dokumentów. Natomiast leasingodawca stosuje uproszczoną procedurę i zazwyczaj wymaga przedłożenia jedynie dokumentu tożsamości. Kosztami leasingu są przede wszystkim: wkład własny, raty oraz wykup. Leasingodawca zobowiązuje konsumenta do uiszczenia opłaty wstępnej, którą może ustalić samodzielnie. Zazwyczaj jest to minimum 10% wartości przedmiotu umowy. Natomiast decydując się na kredyt, musimy pamiętać przede wszystkim o ratach, którymi spłacany kapitał wraz z odsetkami, oraz prowizji. Mogą pojawić się również dodatkowe koszty, takie jak ubezpieczenie. Wśród podstawowych zalet leasingu konsumenckiego możemy wymienić przede wszystkim niski koszt oraz minimum formalności.
Umowa leasingu konsumenckiego a prawo wykupu
Warto również zwrócić uwagę na kwestie związane z wykupem przedmiotu umowy leasingowej. Dostępne są dwie możliwości. Jednak bez względu na to, który z nich obowiązuje w danym przypadku, jego warunki muszą być uwzględnione w odrębnej umowie. W przypadku nieruchomości będzie to akt notarialny. Jedną z możliwości jest odstąpienie praw własności bezpłatnie. Z kolei druga polega na wpłaceniu określonej kwoty na konto leasingodawcy po upływie okresu oznaczonego w umowie. Cena wykupu to zazwyczaj różnica między wartością rynkową przedmiotu a kwotą, jaka została do tej pory wpłacona w ramach rat. Istnieje również możliwość wykupu za wartość rezydualną, czyli koszt nabycia praw własności do przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy. Zapis dotyczący tej kwestii ma zazwyczaj formę klauzuli umownej. Warto zaznaczyć, że w przypadku przeniesienia praw własności rzeczy stosuje się przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93).
