Tło strzałki Strzałka
0 0
dni
0 0
godz
0 0
min
0 0
sek

Podatek u źródła a usługi reklamowe od kontrahenta zagranicznego

Nasz ekspert:
Artykuły autora

Wielkość tekstu:

Ustawy o podatku dochodowym przewidują sytuację, gdy z tytułu wykonywania pewnych usług przez podmioty zagraniczne to na polskim podatniku ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia podatku. Przypadki takie określa się pojęciem pobrania podatku u źródła.  W katalogu czynności, w którym powstaje podatek u źródła znajdują się m.in. usługi reklamowe świadczone przez kontrahenta zagranicznego.

Opodatkowanie nierezydentów

Zgodnie z zasadą terytorialności wyrażoną w ustawach podatkowych osoby fizyczne lub osoby prawne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to tzw. ograniczony obowiązek podatkowy.  

Co do zasady podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Polski przez nierezydentów przychodów z tytułu świadczeń i usług niematerialnych wymienionych w katalogu wskazanym w ustawach podatkowych, w tym usług reklamowych, pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W świetle przepisów ustawy obowiązek poboru, a następnie podatku ciąży na polskim kontrahencie, który korzysta z usług reklamowych podmiotu zagranicznego i z tego tytułu wypłaca mu należności.

Wątpliwości dotyczące miejsca świadczenia

Wskazać należy, że w doktrynie przez długi czas istniał spór co do prawidłowej klasyfikacji miejsca świadczenia usług niematerialnych i prawnych. Wątpliwości budziła sytuacja, w której polski przedsiębiorca wypłacał zagranicznemu podatnikowi należności za usługi wykonywane poza terytorium Polski.

W takich okolicznościach fiskus stał na stanowisku, że źródło przychodów nierezydenta będzie położone na terytorium Polski, ponieważ efekt usługi będzie wykorzystywany przez podatnika, który ma siedzibę na terytorium kraju. W konsekwencji przychód należy opodatkować jako podatek u źródła, czyli w Polsce (Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 1 lutego 2016 r., nr IBPB-1-3/4510-671/15/SK).

Odmienne zdanie w tej kwestii prezentowały sądy administracyjne, które twierdziły w swoich wyrokach, że nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na podstawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium Polski. Pod pojęciem "terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów" należy rozumieć miejsce, gdzie faktycznie podejmowane są czynności zmierzające do osiągnięcia dochodu (wyrok NSA z 7 lipca 2016 r., II FSK 254/16).

Powyższy spór został rozwiązany przez ustawodawcę, który na skutek nowelizacji ustaw podatkowych wprowadził regulację, zgodnie z którą za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez nierezydentów będą uważane należności wypłacane przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Polski - niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Pobór podatku

Jeżeli na podmiocie wypłacającym należność ciąży obowiązek obliczenia i pobrania podatku u źródła, pełni on funkcję płatnika. Zobligowany jest on zatem do wyliczenia podatku według odpowiedniej stawki. Kwota podatku powinna zostać przez płatnika pobrana (potrącona) z wypłacanej należności, a więc faktycznie wypłacana nierezydentowi kwota powinna być mniejsza o kwotę podatku u źródła. Jeżeli ciężar podatku ma ponieść podmiot wypłacający należność, konieczne jest ubruttowienie kwoty należnej nierezydentowi.

Przykład 1.

Z tytułu usługi reklamowej świadczonej przez podmiot z Francji polski podatnik powinien wypłacić wynagrodzenie w kwocie 45 000 zł. Stawka podatku przy usługach reklamowych wynosi 20%. Polski podatnik potrąca zatem podatek w wysokości 9000 zł (45 000 x 20%). Kwota należna kontrahentowi z Francji wynosi zatem 36 000 zł.

Pobrany podatek należy wpłacić do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania albo siedziby płatnika, tj. podmiotu wypłacającego opodatkowaną podatkiem u źródła należność. Termin wpłaty podatku u źródła do urzędu skarbowego uzależniony jest od statusu podatkowego kontrahenta. W przypadku podatnika będącego osobą prawną upływa siódmego dnia, a w przypadku osoby fizycznej dwudziestego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatek ten został pobrany.

Obowiązki dokumentacyjne

Podatnicy, którzy w trakcie roku podatkowego pobrali podatek u źródła, po jego zakończeniu obowiązani są do sporządzenia rocznej deklaracji. W zakresie, w jakim pobrany podatek „u źródła” jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych, składana jest deklaracja PIT-8AR, natomiast jeżeli podatek jest podatkiem dochodowym od osób prawnych, składana jest deklaracja CIT-10Z.

Deklarację PIT-8AR należy przesyłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania albo siedziby płatnika. Jeżeli natomiast chodzi o deklarację CIT-10Z, to należy przesyłać ją do urzędu skarbowego, którym kieruje właściwy dla zagranicznego podatnika naczelnik urzędu skarbowego (naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych).

Ostatnim obowiązkiem związanym z pobieraniem podatku u źródła jest obowiązek sporządzenia informacji IFT, czyli informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego w Polsce przez nierezydent

Informacje IFT-1/IFT-1R oraz IFT-2/IFT-2R przesyłane są nierezydentom oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Nie przesyła się tych informacji urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę płatnika.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

Na zasady opodatkowania podatku u źródła mogą także wpływać postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Umowy mogą oddziaływać na dwa sposoby. Po pierwsze umowa może wyłączać obowiązek poboru tego podatku. Po drugie, treść umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może pozwalać na pobranie podatku u źródła według stawki niższej od standardowej.

Możliwość skorzystania z preferencji uzależniona jest od spełnienia dwóch warunków:

  1. umowa o unikaniu podwójnego opodatkowaniu zawarta z państwem nierezydenta przewiduje dla danego rodzaju przychodu całkowite zwolnienie lub stosowanie niższej stawki podatku,
  2. nierezydent udokumentuje posiadanie miejsca zamieszkania albo siedziby dla celów podatkowych w tym państwie za pomocą certyfikatu rezydencji.

Należy zaznaczyć, że nawet pomimo zastosowania zwolnienie z pobrania podatku u źródła przez polskiego płatnika, nadal ciąży na nim obowiązek sporządzenia i przesłania informacji IFT-1/1R oraz IFT-2/2R.

Artykuły
Brak wyników.
Więcej artykułów
Wzory
Brak wyników.
Więcej wzorów